Vertrouw op mij || Jortini Fanfiction

~ 17 ~

Jorge POV

Samen met Tini eten we de pizza op die we hadden besteld, ik een peperoni en Tini een mozzarella. 'Tini?' vraag ik, meteen kijkt ze op. Ik moet lachen, omdat er een sliert kaas aan haar kin hangt, ik haal het met mijn hand weg en stop het in d'r mond. Nadat ze het heeft ontdekt, begint ze te blozen, waardoor ik nog harder moet lachen.

'Wat wilde je vragen?' vraagt ze nadat ze uitgelachen is. Moet ik haar dit wel vragen, ik weet het niet.

'Ehm, is het erg dat is Stephie terug wil?' vraag ik en speel en beetje met mijn handen, ik kijk langzaam naar haar gezicht, bang dat ze boos of teleurgesteld naar me zal kijken. Maar nee, ze kijkt me lief en zorgzaam aan.

'Waarom zou dat erg zijn?' Vraagt ze lief, waarna ik mijn schouders ophaal. 'Het is niet slecht, de liefde was niet over, nee ze is vreemdgegaan. Je mist de liefde die je haar kon geven, logisch. Maar ik zou met haar gaan praten, en vragen waarom ze het deed, als ze een goede reden heeft, vertel haar je gevoelens, heeft ze geen reden, laat haar gaan. Dan was jullie liefde niet voorbestemd en kom je je liefde van je leven nog tegen.' Vertelt ze me, ik glimlach. 'Het komt goed, echt waar' glimlacht ze terug. Ik ben blij dat ze altijd goede raad geeft.

~.~.~ 4 dagen later ~.~. ~

Tini POV

Vandaag gaan we weer terug naar huis, want het huis is compleet verbouwd, zelfs de kamers hebben andere vormen, zodat Jorge bij ons kan wonen. We hebben net alles in de auto verplaatst en we zitten in de auto op weg naar huis. Ik zit op Jorge's schoot, voorin, omdat de achterbank vol met spullen staan. Want he, als je niet thuis bent ga je shoppen natuurlijk! Maar nu maar hopen dat we niet worden gezien door de politie.

We staan nu voor ons huis en ik stap meteen uit en Jorge volgt snel. Aan de andere kant stapt Fran ook uit en lopen het huis in, waar mijn ouders al staan te wachten met een glimlach.

'Mam! Pap!' roep ik en ren op ze af. 'Ik heb jullie zo ontzettend gemist.' Mompel ik terwijl ik ze beide een hele lange knuffel geef.

'Wij hebben je ook gemist prinses.' Vertel mijn vader ook namens mijn moeder

'Hoe is het gegaan met het verbouwen?' vraagt Jorge die erbij komt staan met mijn koffer en hand hem aan mij. Ik glimlach naar hem en hij schenkt een glimlach terug naar mij. Mijn ouders kijken ons glimlachend aan.

'Het verbouwen ging goed hoor jongen, was het een beetje te overleven in een hotel?' vraagt mijn vader hem lachend. Waardoor het staren naar elkaar word verbroken.

'In een hotel slapen vind ik geen probleem hoor, ik ben jullie al ontzettend dankbaar dat ik hier mag verblijven.' Bedankt Jorge ze, maar al gauw trekt mam hem in een knuffel en loop ik lachend met de koffer naar binnen en plaats hem in de woonkamer.

'Zijn jullie klaar om jullie kamers te zien?' vraagt pap als alle spullen in de woonkamer staan. We knikken alle drie in enthousiasme. Mijn ouders beginnen te lachen en lopen richting de trap die ons naar de bovenverdieping leidt. Ik loop achter mijn ouders aan, achtervolgd door Jorge en Fran.

Boven aangekomen zie ik een compleet andere bovenverdieping, alle muren staan anders. Normaal was er een hoek in de gang, maar nu is het één lange gang. We lopen richting de eerste deur, ik leg mijn hand op de deurklink en beweeg hem naar beneden en de deur gaat open. Een jongens kamer komt in zicht, blauw grijze om precies te zijn. Met donker bruine meubels, Fran's stijl.

'Dit is jouw kamer, zoon' roept pap achter ons. We richten onze blikken op Fran, die duidelijk begint te glunderen, hij stapt verder de kamer in en bekijkt alles. Wij gaan de kamer uit, naar de volgende kamer. In de gang lopen we naar de ander kant en Jorge opent dit keer de deur. Een rustige slaapkamer komt tevoorschijn, de kamer van mijn ouders dus.

'Jullie kamer is heel mooi, pap!' complimenteer ik, omdat ik weet dat mijn vader het meeste werk heeft gedaan. Jorge stoot me aan en wijst richting de linker muur. Daar is de hele muur behangen met een foto van Fran, mijn ouders, Jorge en mijzelf. Ja, Jorge staat er ook bij omdat het een zoon voor ze is, en voor Jorge zijn het zijn tweede ouders, sinds zijn eigen ouders weer terug naar Mexico zijn verhuist, drie jaar geleden. Volgens mij sta ik zijn hele levensverhaal te dagdromen tot ik weer bij werkelijkheid kom door Jorge's zwaaiende hand voor mijn gezicht.

'Kom je?' vraagt hij, waarop ik een soort ja mompel, hopend dat hij me verstaat. Ik loop erachteraan, naar een deur die leidt naar een mooie grijze kamer, met een muziek thema, vast en zeker Jorge's kamer.

'Hoe vind je hem jongen?' vraagt mam. Jorge's mond valt open, het is een hele mooie kamer, in precies de stijl van Jorge. Op dat moment komt Fran binnen gestormd.

'Ik heb een eigen badkamer?!' slaakt hij verbaasd uit. Iedereen schiet in de lach.

'Dat klopt, zoon.' Begint mijn vader. 'Omdat we allemaal al ruzie hadden met ons vieren om de badkamer, hebben we besloten iedereen een eigen badkamer te geven, omdat nu de troepkamer helemaal weg is en de kelder en zolder nette opslagkamers geworden zijn.' Ik begin breed te glimlachen bij de gedachten van een eigen badkamer, eindelijk geen gezeur van Fran.

'De kamer is echt geweldig! Heel erg bedankt!' glimlacht Jorge, en komt weer naar mij gelopen.

'Tini, last but not least!' roept mam en we lopen de kamer uit richting de laatste deur in de gang, ik ga ervoor staan en open hem voorzichtig. De meest prachtige kamer komt tevoorschijn, met een heerlijk uitziend bed. Twee deuren, aan elke kant één. Eén voor de badkamer en één voor... Voor wat eigenlijk, ik besluit eerst naar de rechter deur te lopen, daar kom ik in een prachtige witgrijze strakke badkamer. Maar wat zit er achter de andere deur? Ik besluit meteen te gaan kijken en open de deur.