Vertrouw op mij || Jortini Fanfiction

~ 35 ~

1.35

Jorge POV

'Ik moet u met spijt mededelen dat je moeder , vader en broer zijn overleden.' Deelt hij mee. Mijn adem stokt, ik ben stil. Mijn moeder, waarom zij? Ze betekent echt alles voor me.

'Wilt u meer informatie horen?' vraagt hij. Praten kan ik niet, dus ik maak niets meer dan een instemmend geluidje.

'Ze zijn vermoord. Ze zijn gisteren dood op de bank gevonden met een kogel in je moeders hart en je broers hoofd.' Legt hij uit. Ademloos luister ik en hap af en toe luid naar adem. 'Maar we weten ook de dader, en dat is heftiger dan je waarschijnlijk verwacht.' Ik hoor dat hij zelf ook diep adem neemt. 'Uw vader heeft geschoten, en daarna op zichzelf. We hebben hem namelijk gevonden met het vuurwapen in zijn hand.' Alles wordt te veel, ik barst in huilen uit. 'Ik bel u morgen weer, dan kan u het even laten bezinken. Mijn condoleances.'

Tini komt de kamer binnen met een boek. Ze springt op bed, en heeft me nog niet zien zitten. Ze zet het boek op mijn plank.

'Bedankt voor t lenen van t boek.' Begint ze, ze zit nog steeds met haar rug naar me toe. 'Het was echt een goed boek vooral dat stuk da-' Verschrikt kijkt ze me aan als ze de tranen in mijn ogen zit. 'Wat is er aan de hand.' Vraagt ze en slaat haar armen om me heen. De kracht om te praten heb ik niet, het enige wat ik nu wil is de hele dag door knuffelen met haar, en niks meer.

Zo gezegd, zo gedaan. Ze heeft me nog niet de rede gevraagd, waar ik zo dankbaar voor ben. Ik besluit het zelf te vertellen, aangezien ze het moet weten, maar zelf het vertellen gaat moeizaam.

- Einde Flashback -

'Het komt goed, echt waar.' Glimlacht ze. 'Je hoort nu gewoon bij deze familie. Je ziet t, je wordt met open armen ontvangen, e houden van je. Ik houd van je.' Glimlacht ze. 'Vertrouw op me, alles komt goed.'

'Waaraan heb ik jou verdient?' vraag ik met tranen in mijn ogen.

' Aan jezelf te zijn, en door een grote knuffelbeer te zijn.' Lacht ze en samen ploffen we op bed, dit wordt een filmmarathon.

'Ik houd ook van jou.' Fluister ik, midden in de tweede film. Tini kijkt op.

'Ik weet dat dit misschien niet het meest romantische moment is maar-'

'TINI?' roept Mariana. Ik zucht.

'Ga maar.' Ze knikt en loopt mijn kamer uit. Waarom moeten we altijd gestoord worden.

'Ben er weer.' Lacht Tini, en komt weer de kamer in, alleen was ik net mijn boxer aan t verwisselen. Ik sla mijn handen beschermend voor me en in zie Tini schrikken. 'Ehm...' We lopen beide rood aan. 'Sorry, ik wacht op mijn kamer.' Ik knik snel en ze is weg. Dan was zeer ongemakkelijk. Snel trek ik mijn boxer op, die half op mijn enkels hing en trek een joggingsbroek aan. De sweater die Tini en ik van oma hebben gekregen, oh sorry. Ik bedoel die Tini en ik van de oma van Tini hebben gekregen, had ik al aan. Ik loop mijn kamer uit en klop op Tini's deur.

'Kom maar' roept ze en ik open de deur om naar binnen te stappen. Ze staat net haar shirt uit te trekken dus ik kijk weg. Ik geef har dan ook nog geen blik tot ze zich heeft omgekleed. Ik laat me op haar bed vallen en staar naar het plafond.

'Ik ben klaar hoor.' Zegt ze en komt over me heen hangen. Ze heeft ook haar trui aan. Ik glimlach en trek haar tegen me aan, met een plof valt ze op me en ik maak een kreunend geluid van het plotselinge gewicht dat op me ligt. Niet dat ze zwaar is, dat zeker niet. Maar het is niet helemaal okay voor je lichaam denk ik. Ze rolt van me af en gaat naast me liggen.

'Ik ben blij.' Zegt ze uit het niets en zucht tevreden.

'En waarom ben je blij dan?'

'Ik heb iedereen om me heen waar ik het meest om geef, en er zijn geen problemen.'

'Hoor ik ook bij de personen waar je om geeft.' Vraag ik zacht en leun op mijn onderarmen, waardoor ik haar kan aankijken. Ze knikt met een lieve glimlach, waardoor ik haar glimlachend aankijk. Ik laat me weer naar achteren vallen en leg arm om haar schouder. Er valt een stilte, maar wel een fijne stilte. Ik ben blij dat ik Tini heb.

'Hey, tijd niet gezien.' Zeg ik en geef hem een box. Ruggero grinnikt en knikt. Ik had hem gebeld omdat ik advies nodig, ik kon meteen langs komen.

'Zekers, kom binnen. Het is koud buiten.' Ik knik instemmend en stap het warme huis binnen. 'Waar heb je mijn hulp voor nodig.' Vraagt hij als ik mijn jas en schoenen heb uitgedaan.

'Het gaat over Tini.' Zucht ik.

'Oeh, geef je eindelijk toe dat je verliefd bent?' vraagt hij. Ik knik en bijt op mijn lip.

'Ik weet alleen niet hoe ik haar moet vragen.'

'Jij moet t weer speciaal doen zeker.' Lacht hij.

'Natuurlijk, je weet hoe ik ben.'

'Goed, heb je al iets van een idee.'

'Ik denk het eigenlijk wel.' Zeg ik.

'Ze gaat sowieso ja zeggen op deze manier.' Zegt Ruggero als ik weer bij de voordeur sta, klaar om nar huis te gaan. We hebben wel een uur over Tini en Cande gesproken, en daarna nog een hele tijd Fifa gespeeld.

'Ik hoop het, he ik zie later gast.' Zeg ik en geef hem een tik tegen zijn schouder.

'Yo, zie je met nieuw jaar.'