Vertrouw op mij || Jortini Fanfiction

~ 28 ~

Tini POV

Ik zit nu een aantal dagen gekleefd aan mijn telefoon, wachtend op nieuws over Jorge. De dokter heeft me uitgelegd dat ik een gespannen invloed geef en hij aanvoelt als ik er bij ben. Dus ik ben voor Jorge's veiligheid thuisgebleven.

Mijn telefoon gaat af en binnen 1 seconde neem ik op, zonder te kijken wie het is.

'Hallo, met Martina.' Spreek ik beleefd.

'Hee, met Steph!' hoor ik uit de telefoon komen. Gaat dit over Jorge??

'Wat is er? Is er iets met Jorge? Is hij wakker?' vraag ik in een adem. Stephie grinnikt.

'Alles gaat goed met Jorge, hij is een paar minuten geleden wakker geworden, en vroeg eigenlijk direct nar jou.' Legt ze uit. Ik zucht, ik mag toch niet komen van de dokter. 'Maar nu slaapt hij weer, maar de dokter gaf toestemming om te komen. Dus waa-'

'Ik kom eraan!' roep ik en hang op. Ik trek mijn schoenen aan en spring op de fiets, aangezien het ziekenhuis niet ver van mijn huis is, en ik niet kan autorijden.

Langs de receptie hoef ik niet te lopen, want ik weet het kamernummer al. Ik snel naar Jorge's kamer en kom muisstil binnen.

'Hee' fluistert Stephie en geeft me een knuffel. We zijn op dit moment echt beste vriendinnen geworden, samen met Abbey erbij. 'Je bent er eindelijk.'

'Hola.' Fluister ik terug, maar verder krijg ik niet de kans om te praten, want Stephie pakt mijn hand, en zet me op een stoel naast het bed van Jorge. Ik zit er maar een beetje ongemakkelijk bij, maar Stephie denkt er anders over. Mijn hand pakt ze opnieuw vast en legt hem op die van Jorge, en verlaat na haar actie de kamer.

Na een aantal minuten, kreunt Jorge en opent hij langzaam zijn ogen, om ze daarna weer te sluiten vanwege het felle licht.

Hij opent zijn ogen opnieuw en neemt dit keer de kamer in zich op, hij slaakt een diepe zucht en wilt zijn hand richting zijn gezicht bewegen, maar omdat de mijn erop ligt wordt die actie verstoord. Hij kijk direct naar onze handen en volgt langzaam mijn arm tot hij mijn gezicht ziet.

'Tini!' Roept hij enthousiast, maar vrijwel meteen verschiet zijn gezicht.

'Heb je pijn?' fluister ik, waarop hij minimaal knikt. Ik glimlach zwak naar hem, en wrijf over de rug van zijn hand met mijn duim. 'Ga maar slapen, je bent moe.' Fluister ik, hij sluit meteen zijn ogen.

Ik laat zijn hand voorzichtig los om op het bankje in de kamer te gaan liggen, en val vrijwel meteen in slaap.

'Maar ik hou nog steeds van je hoor, maar we zijn niet voor elkaar gemaakt.' Hoor ik een stem.

'Ik... leuk... Martina' hoor ik, maar meer van de zin kreeg ik niet mee, omdat ze fluisteren, en ze denk ik niet weten dat ik wakker ben. Langzaam open ik mijn open, en zie Jorge me aanstaren, met zijn mooie ogen.

'Heb je lekker geslapen?' vraagt hij. Waarom ligt hij niet in bed?

'Waarom lig je niet in bed?' vraag ik, met een slaperige stem.

'Je hebt best een tijdje geslapen, het is al de volgende dag. Ik mag naar huis om daar te rusten.' Glimlacht hij. Hij komt naast me op de bank zitten, als ik rechtop ging zitten.

'Daar ben ik blij om.' Fluister ik, en geef hem een voorzichtige knuffel, bang hem pijn te doen. Maar hij pakt me stevig om mijn middel vast, en knuffelt mij. Ik verstevig mijn knuffel en leg mijn hoofd op zijn schouder.

*** 

Een aantal dagen later...

'Martu?' roept Jorge door het huis heen. Ik ren de trap op, naar zijn kamer. Hij mag nog steeds niet te actief zijn en ligt daarom continue in bed.

'Ja?' vraag ik, als ik mijn hoofd de kamer in steek.

'Kom eens.' Zegt hij zacht, en tikt op de lege kant van het bed, en geeft daar mee aan dat ik naast hem moet gaan zitten.

Ik kijk hem vragend aan, als ik zit. Een glimlach staat op mijn gezicht, als hij naar mij glimlacht.

'Ik wil het al vragen sinds het ziekenhuis, maar waarom is Bente weg?' En met die vraag, is mijn glimlach weg, en zak ik in. Mijn ogen vullen zich met tranen van schuld.

'O-omda-at...' begin ik. Maar dit lukt me niet. 'Ik kan dit niet.' Huil ik en vlucht naar mijn kamer. Waarom is het nou zo moeilijk om hem te zeggen dat ik verliefd op hem ben, waarom kan ik mijn gevoelens nou niet naar hem uiten. Waarom is het nou zo moeilijk.

Omdat hij je niet leuk vind.

'Wat? Wie zegt dat?' Ik kijk angstig om me heen.

Ik zit in je hoofd, en kom er niet uit.

'ÁAAAH!' gil ik, ik wordt gek! Ik pak snel mijn mobiel en bel meteen Stephie op, we zijn op dit moment hele goede vriendinnen geworden, na dat gedoe met Peter.

'He met Stephie!' hoor ik door de telefoon.

'Steph, ik heb je ec-' begin ik, maar ik word afgehaakt.

'Ik ben er op dit moment niet, spreek een beri-' Verder komt ze niet, want ik hang al op. Mechi proberen?

***

Na het proberen te bellen naar alle meiden die ik ken, laat ik me op mijn bed vallen.

'Babygirl?' Hoor ik, en zie Fran in de deuropening staan. 'Wat is er toch met je? Jorge zei dat je huilend wegrende.' Vertelt hij, en slaat een arm om mijn schouder heen. 'Gaat het om dat ene gedoe?' vraagt hij erna, waarop ik knik.

'Ik kan het niet.' Snik ik. 'Ik kan hem niet vertellen dat ik verliefd ben, dan breekt mijn hart alleen maar.' Leg ik uit.

'Waarom zou het je hart breken?' vraagt hij, en kijkt me aan.

'Omdat hij niet verliefd is op mij.' Antwoord ik.

'Maar ik ben wel verliefd op jou.'

===========================================

OMG! Sorry (alweer) dat ik zolang niet heb geupdate! Het spijt me zo zo erg. <3 

Ik heb weer inspiratie en ga proberen 1x per week te updaten, ik zeg niet dat dit zal lukken, met mijn lange dagen op school en met al het huiswerk. Maar dat zullen jullie vanzelf wel zien!