Will You Be Mine? (NashLene)

Chapter 6 (Peace Offering)

"Sharlene!, gumising ka na nga!"

Sigaw ni Tatay.

Haay! For sure... pagagalitan niya na naman ako.

Okay, ako na ang di mabait na anak.

Sinabi ko namang I need rest eh.

Mahirap mag-move on habang nag-aaral.

Lame excuse I know....

Siguro, ganito ako.

Happy-go-lucky

Trying hard to be strong...

Pero...

Ang totoo...

Nasasaktan pa rin ako.

2 years na kaming wala...

Na akong naghihintay....

At parang nag-stay yung sakit?.

Ano nasiyahan ito masyado?

Pagbaba ko, nag-aalmusal na sila.

Si tatay at si Luke.

Ang younger brother ko.

"Late ka na naman. Shar naman! Kailan ka ba magtitino? Hirap na hirap akong pag-aralin ka"

Then I told you I should stop.

"Ate, sabi ni Tatay, I have to stay sa hospital for two weeks. Madami pa kasi akong exam na kukunin. Paano ka ate? Wala na si kuya Andre to look over you"

Sige pamukha mo pang wala na siya.

"Luke, ano ka ba?"

Saway ni Tatay.

"Okay lang yon Tay...saka Luke big girl na ako. Don't worry about me"

"Pero kagabi nakita kitang umiiyak... e diba sabi, big girls don't cry?"

Siguro umiiyak na naman ako habang tulog...

Natahimik ako.

Maging si Tatay.

"Luke, umakyat ka muna sa room mo and get your medicine"

"Yes Tatay!.. hala ka ate, pagagalitan ka na naman"

Asar niya pa.

"Thank you ah"

Bwelta ko.

Nagmamadali itong umakyat.

"Shar..."

"Tay, alam ko na sasabihin niyo"

"Isipin mo naman ako. Hindi ako bumabata. Kahit ikaw...You're not getting any younger!"

Tumayo na ako.

"Papasok na po ako"

"Hanggang kailan? Hanggang kailan Shar?",tanong ni Tatay.

Hindi ko alam.

Hindi ko pa alam.

Lumabas na ako ng bahay.

Pinunasan ko yung luha ko.

"Goodmorning"

Bati sa akin.

Teka,sino...

Pagtingin ko si Nash yon.

Pano niyang nalaman na...

"Paano mo naman..."

"May tracker yung phone ko"

Sagot niya agad.