Will You Be Mine? (NashLene)

Chapter 55 ( Nightmare )

     NASH's POV**

“Mom thanks for ignoring the mere presence of my GIRLFRIEND”

Sinadya ko talagang diinan yung salitang girlfriend.

“Nash what are you saying ha? Pasalamat siya at ni hindi ko siya sinungitan”

“Well, ako na ang magte-thank you para sa kaniya ah…thanks”

Sagot ko.

“Is that how she manipulates you? Talking like that to your mom?”

Nakakainit na ng ulo.

“Tama na po yun Tita”

At isa pa tong babaeng to.

Kanina pa niya pinapahiya ang mahal ko.

Emerald was my childhood okay sweetheart. That was a long time ago.  Back when she’s not like that.

“You really want to know kung ano ang impluwensiya niya sa akin Mom?”

Napatingin sila sa akin.

Dad,tahimik as usual pag nandiyan si Mom.

Tumayo na ako.

“She taught me how to be SERIOUS,that’s why I graduated and is pursuing my career. Siya lang naman ang babaeng nagpatino sa akin… the girl you’re treating like a specter. Too bad…sana sumama na lang ako sa kaniya”

And with that I left them…dumb-founded…

Sa paglabas ko…sakto nagring ang phone ko.

Si Sharlene.

(Hello Nash?)

“Officer nasa ospital ka na ba?”

(On my way…medyo matraffic eh. Oh tapos na ba dinner niyo? Sige na spend your time with them. Nabore lang naman ako kaya I dialed your number)

The nastiest liar.

“Okay…tawag ka ulit pag nandon ka na ha”

(AHhhhhhhhhhhhhhhh)

Screech….

Teka anong nangyari?

“Hey officer? Anong nangyari? Hello Sharlene…damn answer the phone”

Wala pa rin.

Hindi kaya.

No way.

Ini-end ko na yung call at sumakay na sa kotse ko.

Drive…bilisan mo Nash! Bilisan mo!

Pagdating ko sa highway.

This can’t be happening.

May traffic at dahil yon sa isang banggaan.

Kinuha ko ang phone ko and tried to dial her number.

Walang sumasagot.

For God’s sake. Sana okay lang siya.

Sana nalowbat lang siya.

Pero bakit kaya siya sumigaw?

Naku naman!

Tinawagan ko sila Carl.

Hindi rin nagsisisagot ang mga loko.

Biglang nag-on ang radio ko sa kotse.

----- isang kotse ang sumalpok sa isang truck sa kahabaan ng…

Sh*t ! pinatay ko na yung radyo at lumabas sa kotse ko.

Tumakbo ako ng tumakbo.

Hindi ko namalayang malapit na ako sa lugar ng banggaan.

May… may babaeng nakahandusay…duguan.

Nilamig ako.

Di ako makakilos.

Wag naman po. Hindi ko kakayanin. I haven’t propose to her. Not now.

“Nash?!”