Günler takvimdeki birer yeşil yaprakken sararıp yere düşüyordu.Günleri sayıyordum elimden başka birşey gelmiyordu böyle bir günahın bedelini hem dünyada hem öbür dünyada misliyle ödeyecektim.şimdiden acılarım nüksetmişti. Kanıyordu yüreğimdeki yaralar acımıyordu kimse bana murat günden güne merhametini yitiriyordu.Ucuz bahanelerle beni dövüyor ve gece yarıları evi terk ediyordu.yalnız kalmaktan korktuğumu bildiği halde kendi fikrince beni cezalandırıyordu.son zamanlarda iyice acımasızlaştı.Tek kurtuluşum olduğunu sandığım murat bana cehennemi yaşatıyordu.Kapının önünde cebelleşen iki çift elin sesiyle gerçek ve rezil dünyama dönmuştüm.saate baktım murat işten çıkmış olmalıydı kapıdakide oydu.yerimden kalktım yavaş adımlarla kapıya yöneldim kapıyı açınca murat yalpalanarak üzerime düştü.kalkmasına yardım ederken burnumu rahatsız eden zakkumun kokusundan içmiş olduğunu anladım. Onu odasına götürürken saçlarımı kokladığını fark ettim bu beni rahatsız etmişti. Yatağın üzerine oturunca sıkıca bileğimi tuttu.susadım. su istemişti gidip mutfaktan alacaktım ama o cümlesini tamamlamamıştı.Sana susadım!!kulakların çok yoğun bir şekilde çınlamaya başlamıştı.sırtımdan aşaya ürperti indiğini sanarken onun kolları bedenime dolanmaya başladığını anladım. Yapma lütfen lütfen lütfen.. Eliyle hastanedeki hemşire fotoğrafında olduğu gibi parmağıyla dudaklarımın üstüne dokundu.şşş sessiz ol..gözlerim buğulanırken sen kez yüzüne baktım.bir ihtimal kalbine merhamet bürünür diye bir kaç söz daha sarf ettim.Hiç yoksa bebeğimi acı...peşi sıra gelen bir sessizlik sonunda ise odayı dolduran tiz bir çığlık...
