Bu gün yavrumun 5. Yaşını kutlamak için ormanlık ta bir parka gitmistik. O kadar mutluyduki belki ilk defa ben de mutluydum. Piknik masalarından birini murat ayarlamıştı hala kendini affetirme çabalarındaydı.sürekli af diliyor ve beni mutlu etmeye çalışıyordu.Ama çocuğu kabullenmesi zaman alacaktı cocuguma bir tiksintiyle bakıyor.Ne umuyordum ki ben sadece anne değil ayrı zamanlarda babaydım.masanın etrafında koşuşturan çocuk aniden kaybolmuştu .önümüz koca ormandı .içimi saran korkuyu size anlatamazdım.Murata söylemiştim ama ruhu bile duymamıştı masadan telefonumu kaptigim gibi aramaya başladım. Seslendim insanlara sordum kimse görmemişti ilerledikçe toprak orman yolunda hızlıca koştuğunu gördüm bende ilk dakikalarda hızlı adımların peşini sert ve seri adımlar takip etmişti.ilerdeki bir düğün çekimi vardı yaramaz gelin ve damadı meşgul ediyordu.yavaşlamıştım içim rahat etmişti yanına gidince bir kulağını çekmek lazımdı.damat çocuğa sordu.Adın ne senin ?çocuk muzip bir gülümsemeyle cevap verdi.. Can..sonra kıkırdadı. Damat gülümsemişti.çünkü onun adıda candı.Adaşız demek..çocuk sordu o ne demek ben bilmiyorum ki..damat cevap verdi Benim adım da can demek.çocuğun yanına eğildi akıllı bir çocuğa benzetmişti ve sanırım biraz da sevmişti..ama gelinini bekletmek istememişti. Doğrulurken göz göze geldiği tanıdık gözler ve Anne haykırışları... Yusuf can ın oğlu kocaman olmuştu..
