OzAffairs XXX

3. Meemaaksels

Prostaat of Antistaat

Tiësto

Ik zie allemaal horrekende mensen in een vloeiend gelijkgestemd ritme bewegen op zwaar dreunende House muziek.

Iets wat ik toch wel eerder heb meegemaakt, bij een bezoek aan The Rolling Stones in het Kurhaus te Scheveningen op 8 augustus 1964, waar ik samen met mijn oom Henk, die plm. 16 jaar ouder was dan ik, en ik was 15 jaar, in een nieuwe witte VW-kever via de oude Gordelweg en de Provinciale weg langs Delft naar Scheveningen zijn gereden. Verdere herinneringen zijn vervaagd door de gebeurtenissen, die nu nog op allerlei momenten weer van stal gehaald worden. Zoals de totale chaos in de Kurhauszaal, waar alles vernield werd en The Rolling Stones na vier nummers te hebben gespeeld er de brui aan gaven. In het voorprogramma stond André van Duin en alles werd aan elkaar gepraat door Jos Brink. Wij zaten achterin bij een grote pilaar en zagen alles gebeuren en zijn op tijd weggekomen; we hebben alleen de rellen buiten nog even meegemaakt, maar zijn toen wel spoorslags terug naar huis gereden.

De Rotterdamse band "Het", die speelden in het verzamelgebouw op de bovenste verdieping. En hun hit van die tijd was " Beestjes, Beestjes" echt een gezellige avond met vrienden; ik was toen misschien ook 15 jaar.

In die tijd hadden wij een zogenoemde muziekkelder, waar wij zaterdagavond muziek luisterden en waar wat oudere jongens een soort rokershol hadden ingericht en waar met drank, sigaretten en meisjes flink werd geëxperimenteerd. Zover ik nog weet, waren er geen drugs of iets dergelijks voorhanden en ik weet alleen nog dat het in één keer afgelopen was. Ik heb later horen vertellen dat er een inval is geweest door de politie, die door buren was ingelicht over orgieën en drugsgebruik. Het was in een huis vlak onder de Van Brienenoordbrug, van een vriend van een monteur, die bij mijn Vader in loondienst was, die mij daar had geïntroduceerd. Ik weet nog dat ik daar mijn 15-de scharrel had, die ik achter op de fiets naar huis mocht brengen.

Uiteraard vergeet ik niet de vele muziekoptredens van "The Hawks" met Cees en kornuiten, waar wij als groupies in een bestelbus liggend naar allerlei uithoeken van de regio mee reden, en waar wij in de meeste zalen een groots optreden voorgeschoteld kregen van de regiohelden In de jaren 1966 tot 1967.

Hierna nog het door ons georganiseerde zaterdagavond muziekentertainment "Intro" in de kerk aan het Westeind, vlak bij ons huis aan de Schans, waar wij bandjes voor contracteerden en waar wij limonade insloegen en kaartverkoop deden, alles met vergunning van de Gemeente Papendrecht. Uiteindelijk is "Intro" opgeheven, doordat de penningmeester er met de kas vandoor ging. Dit speelde zich af in 1968.

The Who in de Doelen te Rotterdam met de Rockopera Tommy, 16 september 1970. Willy en ik zijn er toen heen gegaan, maar helaas, het was een zeer slechte akoestiek en wij zaten hoog achterin, dus ook nog slecht te zien. Maar ik had een prachtige LP die ik thuis grijs draaide.

Emmerson Lake en Palmer in de Amsterdamse RAI op 28 januari 1973, samen met Henk en Hetty. Willy in de verdrukking voor de toegangsdeur, waar wij ons met honderden tegelijkertijd door een half geopende deur moesten wurmen. Diverse bezoekers zijn er toch wel flink gehavend uitgekomen. De muziek en de verdere gebeurtenissen komen mij niet meer helder voor de geest.

FrankSappa en zijn band, die in 1980 in Rotterdam in de Ahoy een liveoptreden gaf, waar iknaar toe ben gegaan met mijn broer Henk, Piet Bak, Piet Punt en aanhang. Veelweet ik me er niet meer van te herinneren, alleen dat het een hele toer was omer te komen. Hierna nog een keer samen met Willy naar David Bowie in de Ahoy op 15 oktober 2003. Een prachtig optreden van David met zeker 7 toegiften. En als laatste concert zijn we naar Waylon geweest in Hellevoetsluis d.d. 8 april 2012, waar we na een langdurig voorprogramma een geweldige Waylon mochten meemaken, Alleen het lange wachten en staan was niet plezierig.

Tijdens deze beleving gaan mijn gedachten uit naar allerlei situaties zoals: wat maakt dat geluid en hoe lig ik er bij en kan ik me zelf rustig houden in deze ruimte gelijk een grafkist? Ik heb een alarmbel in mijn hand voor als er zich onverhoopt een probleem zou voordoen. Ik denk aan de assistente. Wat zou zij nu doen? Alleen maar wachten? Ik denk aan Willy, die niet weet dat ik een half uur eerder aan de beurt ben, en aan de dingen die ik nog moet doen. Dan hoor ik op mijn koptelefoon de stem van de assistent Radiologie dat de scan is afgerond en dat ik weer uit het scanapparaat zal worden geschoven.

De genoemde scan, tijdsduur van 20 minuten, waren zo voorbij. De tafel waarop ik lig, wordt uit de scan gerold en ze kijkt me aan en vraagt of alles goed gegaan is, waarop ik antwoord dat het verrassend en plezierig was door het gedreun en gepiep van de magneten, terwijl iedereen er voor gewaarschuwd wordt dat het juist onplezierig zou zijn, en waarvoor je een koptelefoon op krijgt om het gedreun te neutraliseren, terwijl ik er juist een rustgevende invloed vanuit vond gaan.

Ik vroeg aan de assistente of ik een afspraak kon maken om elke week of maand zo'n sessie te mogen beleven. Ze lachte erom en zei dat dat niet kon, maar gaf aan dat er anderen waren die juist blij waren er vanaf te zijn. Ik stapte van de ligtafel af en mocht mij weer omkleden. Ik had wat makkelijke kleding meegenomen zonder riem en metalen delen om zo relaxed mogelijk te kunnen liggen. Van tevoren hadden ze ook gevraagd of ik geen metalen elementen in mijn lichaam had laten verwerken, want de magneten waren dermate sterk dat deze metalen zouden kunnen worden aangetrokken! Door de werking van de magneten was ik toch wel enigszins opgewarmd zoals in een magnetron, gelukkig op een zeer laag niveau, maar het gaf toch wel wat zweet.

Mijn dagelijkse kloffie weer aangedaan en in het ziekenhuisrestaurant me te goed gedaan aan een kop koffie met een amandelbroodje, want ik moest nuchter de sessie ondergaan. En onder het genot van dit late ontbijt heb ik dit stukje geschreven. Nu de uitslag nog afwachten.

Een week later bij de uroloog

Er zijn 2 hele kleine grijze plekjes geconstateerd in de prostaat, wat aanleiding geeft om toch weer een bioptie te ondergaan, waarbij gericht in zo'n verdacht plekje geprikt wordt om deze later weer te analyseren wat zich in mijn prostaat allemaal afspeelt. Door de onregelmatige PSA waarde van 4 tot 22 is er geen duidelijkheid wat er gaande is. Dus onderzoeken.

Wordt vervolgd.

Jan Haas