OzAffairs XXX

4. Oh my God!

Het is al lang niet meer zo dat God een oude man in een jurk en een lange witte baard is.

Kijk, dat is nu eens een openingszin waarmee je toch maar even neerzet dat het gelijk volledig aan jouw kant staat en dat de lezer heeft zitten slapen, terwijl de hele wereld al lang weet dat er iets veranderd is. Ik herinner me dat in de jaren 80 van de vorige eeuw er een nieuwsprogramma was met de wervende naam Tros Aktua. De anchorman, Wibo van de Linden, begon een nieuwsitem meestal met de woorden: "Het is allang niet meer zo....." Hiermee zette hij alle linkse nieuwsmedia in de hoek van de sufferdjes. Oh, wat had hij een hekel aan ze, hij en alleen hij wist hoe de hazen liepen. Als rechtse bal vertolkte hij het "Volksemphinden". Het is niet goed met Wibo afgelopen en zijn zoon, die nog even spindoctor van Rita Verdonk is geweest, is vrijwel in de vergetelheid weggezakt. Net goed, lekker puh!

Ik zatin die tijd trouwens in de raad van het dorp waar ik geboren ben. Het plaatselijke sufferdje versloeg de gemeenteraadsvergaderingen op wat hijgere toon. De journalist die hiervoor verantwoordelijk was, imiteerde WIbo. Hij opende zijn artikeltjes steevast met dezelfde openingszin, ja, u raadt 't al:"Het is allang niet meer zo dat......" en dan volgde er weer een afzeikverhaal. Wat was die kalende, plakharige, naar zweetvoeten stinkende dwerg een azijnpisser! Als ik 'm nu op straat tegen zou komen, dan steek ik mijn poot uit om 'm te laten struikelen in de hoop dat de gnoom voorover in de uitwerpselen van een geliefd huisdier valt. Daar schreef hij trouwens ook over: ons dorp was volgens hem één grote glijbaan van hondenpoep. Het dorpsbestuur werd ter verantwoording geroepen, ze hadden lak aan hondloze inwoners. Oprotten!! Wegens gebrek aan journalisten op het platteland was hij toch maar tot de regionale topreporter, waarvoor de lokale politici beefden! Jawel! Helaas, voor hem, verdween hij, niet in de laatste plaats, omdat zijn publicaties in een vakblad voor het bedrijfsleven van het zelfde niveau waren: hijgerig, inhoudelijk zo dun als kattenpoep.

In die jaren gingen mijn collega's en ik het weekend in met de luid geslaakte kreet TGIF, uitgesproken als tie gie aai ef. Dat stond voor "Thank God, it's Friday!" 's Maandags zagen we elkaar weer en klonk van alle kanten de begroeting OMGIM, uitgesproken als oh em djie aai em, wat minder enthousiast, logisch, want 't stond voor "Oh my God it's Monday!" Maar ja: we waren jong en we wilden wat, of was 't andersom? We kwijlden bij 't zien van een donker getinte secretaresse, bloedmooi, die we de bijnaam "Indian hot summer" hadden gegeven. Op een dag liep ik met een stel mannelijke collega's naar de koffiekamer. Effe een bakkie doen. We liepen door de lange gangen van het immense gebouw, die een geweldige akoestiek hadden. Onze voetstappen echoden door de gang, die gedompeld was in een serene rust, die zo kenmerkend was voor ons research instituut, dat we spottend "Bio Vakantieoord" noemden, niet in de laatste plaats, omdat er heel wat gemankeerde wetenschappers werkten in de laboratoria, die ter weerszijden waren gesitueerd. "Hé, kijk nou 's, Indian hot summer!" en inderdaad, in de verte ontwaarden we haar. Ze stond bij een grote kopieermachine documenten te vermenigvuldigen. Een collega kon 't niet laten en flapte er op een samenzwerige toon uit: "Jongens, die pakken we!" We grinnikten besmuikt, dat dacht je misschien wel, maar dat zei je toch niet? Even later passeerden we."Indian hot summer", bedeesd groetend. We waren nog maar net voorbij of "Indian hot summer" riep ons na: "Oh my God! Gebeurt er nou nog wat?" Het klonk zo helder en beslist dat we een moment complex stonden. We schoten in een onbedaarlijke lachsaldo. Ze was niet alleen bloedmooi, maar beschikte ook over een uitstekende gehoor en....... ze had ons volledig door!

Terug naar de stelling:

Het is al lang niet meer zo dat God een oude man in een jurk en een lange witte baard is.

Dat is groot nieuws zou je zeggen, de kranten zouden er vol van moeten staan. Ik zie 't al voor me. De Volkskrant schetst vanuit zijn katholieke achtergrond hoe het Godsbeeld door de eeuwen heen is veranderd. In een kadertje aan de zijkant staat zelfs commentaar van de speciale gezant van de Paus, die alles ontkent en zelfs oproept de ketters te vervolgen. De Telegraaf pakt uit met chocoladeletters over de hele breedte van de voorpagina. Zij hadden 't altijd al geweten, maar ja, de cover-up vanuit politiek Den Haag had het volk weer eens dom gehouden. Nu zou de Islam oprukken, dankzij al die Nieuwlichters. Het gevaar kwam weer eens van links. Nee, dan de AD. Die presenteerde een reconstructie van de nieuwe God. Het was een kruising tussen Pechtold en Wilders, een demagoog met witte haren in 3-delig pak. Eronder stond: "Gezocht: De nieuwe God, wie heeft 'm al gezien!" Ja, ze hebben humor hoor, daar bij het AD!

Maar nee, de media zwijgen in alle talen. Dit staat in schril contrast met de recente aankondiging van het aftreden van Sepp Blatter, maar oké, dat is wel de Zonnekoning van onze moderne tijd. Corrupt like hell had hij de hele voetbalwereld in zijn macht. Hij was de spil van het wereldwijd geld witwassen en gedwongen winkelnering bij Coca Cola en Adidas. Maar dit terzijde.

Hoe is dit zwijgen mogelijk, het is toch duidelijk? De afgelopen jaren zijn de kerken leeggelopen. Zijn we als Nederlanders dan minder gelovig geworden? Het antwoord is nee. Jaren geleden woonde ik een Studium Generale op de Erasmus Universiteit bij. In het kader van hun afstuderen hielden sociologen een presentatie. Ze hadden de gelovigheid van Nederland onderzocht en de uitkomsten daarvan wilden ze het gehoor niet onthouden. De kerken stevenden af op een leegte, die het absolute vacuüm benaderde. Toch bleek uit een uitvoerige enquête onder het volk dat een meerderheid weliswaar God niet zag zitten, zeker niet op een wolkje, maar desalniettemin van mening was dat er "iets" moest zijn. Het Ietsisme was geboren, en wel in het jaar 2010. Voor de zekerheid stond er in de Powerpoint presentatie achter het jaartal AD, d.w.z. anno domino, oftewel: als God het wil. Dat natuurlijk wel!

Dit verhaal krijgt natuurlijk een vervolg. God is dood, maar hij duikt telkens op, net zo als Elvis Presley. Die leeft ook nog. De autoriteiten ontkennen hardnekkig , maar neem nou maar van mij aan dat hij op een tropisch eiland in de Stille Oceaan op het terras van zijn schitterende villa nipt aan een glas Bacardi met ijs en ons vierkant uitlacht. ;-)

Fred van Os