OzAffairs XXX

10. Tussen de rails (2)

Na de geweldige familiedag, het was lang geleden, werden we teruggebracht door Jan en Willy naar het station Dordrecht. Inchecken op het perron en direct daarna zitten op een veel te hoog bankje, want o, mijn voeten! De trein zou over 20 minuten komen.

Een jonge man, getint, kwam naar ons toe en vroeg of we Engels spraken. "A little bit," zei ik. Hij vroeg of wij geld konden wisselen - hij zwaaide met 50 euro - voor muntgeld voor in de automaat. Ik had geen zin in die ellende en zei dat wij niet konden wisselen. Ik verwees hem naar perron 2 aan de overkant waar 4 NS-beambten gein stonden te maken. Hij ging er met gezwinde spoed heen en kwam weer even snel terug, want die ambtenaren konden niets voor hem doen.

Hij moest naar Amsterdam maar had uiteraard geen OV-chipkaart en moest dus een kaartje kopen. Of wij dan voor hem wilden pinnen. Ik had er geen zin in, maar Leo, met de ridderlijkheid uit 1900, liep met hem mee. Ik er uiteraard achteraan, want tegenwoordig hoor je rare dingen. Hij gaf mij 20 euro en Leo zou dan een kaartje pinnen. De automaat was aardedonker en Leo had geen leesbril en kon zelfs zijn pinpas niet in de gleuf krijgen. De jongeman deed het voor hem en ging achteruit staan, zodat hij niet mee zou kunnen lezen. Door de consternatie en omdat onze trein elk moment kon komen, lukte het totaal niet en werd de transactie afgebroken. En Leo wist ineens zijn pincode niet.

Ik zou het nu kunnen doen, maar dan moet ik in mijn tas zoeken naar mijn portemonnee en ook een bril, maar ik kan niets vinden in die tas, want alles gaat onderin zitten en bij calamiteiten kan ik gewoon niks vinden. Rechts van mij stond aangegeven "Kaartverkoop & Tickets". Ik liep erheen maar geen hond te bekennen! Weer aan de kaartautomaat. Opnieuw de hele procedure en halleluja, de transactie was eindelijk gelukt!

De jongeman zeeg op zijn knieën en bedankte ons uitvoerig. Hij zei; "You are a fantastic couple and thank you very very much!" Ik slaakte een zucht van verlichting. Maar waarom trekken wij altijd van die vreemde figuren aan? En waarom is zo'n station zo ontoegankelijk voor mensen uit het buitenland?

Het allerergst van dit gebeuren is het gehannes en het gedoe en de paniek als alles niet gaat zoals het moet gaan! Dat vind ik beschamend en ik zie ons staan. Twee oude grijze koppies, zenuwachtig met slechte ogen en helemaal van slag. Ik vraag het U af!

De NS zijn hier ook heel erg schuldig aan. Het is alleen makkelijk met een OV-chipkaart, maar Dordrecht spant de kroon met zijn vooroorlogs station, met alleen de prachtige façade aan de voorkant, aan de achterkant krijg ik DDR-gevoelens. Reizen met de trein is leuk, spannend maar nooit echt ontspannend.

Nelly Lausberg-van Os