OzAffairs XXX

5. Mijn oren

Dit verhaal gaat over medische behandeling aan mijn oren, dus wanneer je er niet tegen kunt, raad ik je aan om maar even een straatje om te gaan.

Ongeveer vijfentwintig jaar geleden kwam ik bij een keel-, neus- en oorarts, omdat ik niet meer goed kon horen met mijn rechter oor. Ik moest een gehoortest doen in een geluiddichte kamer. Door een doktersassistente werd een koptelefoon op mijn oren gezet en ik kreeg een soort dikke balpen in mijn handen gedrukt. Die koptelefoon sloot al het geluid van buiten af, want ik hoorde niets meer, alleen de stem van de assistente die mij vertelde wat ik moest doen. De assistente zei dat, zodra ik een toon hoorde, hard, zacht, hoog of laag, ik op de knop van die dikke balpen moest drukken. Dit duurde ongeveer tien minuten en bij elk geluidje drukte ik ijverig op de knop. Daarna zei zij dat ik woorden te horen kreeg, die ik dan moest herhalen. Na deze woordentest was ik klaar en draaide de assistent een papier uit een machine waarop en paar grafieken stonden. Dat papier ging naar de dokter die mij vertelde, dat uit de grafieken was te lezen dat mijn rechteroor goed doof was. Ik kreeg een gehoorapparaat in mijn oor en daarmee was mijn gehoorhandicap redelijk hersteld.

Dat gehoorapparaat heb ik vijf jaar in mijn oor gehad (behalve 's nachts natuurlijk), waarna mijn oor is gaan ontsteken. Dr. Franken, de oorarts, vertelde mij dat mijn trommelvlies was aangetast en dat hij mij moest opereren om verdere schade te voorkomen. Na een aantal dagen werd ik opgeroepen voor de operatie. Precies weet ik het niet meer, maar 's morgens moest ik mij in het ziekenhuis melden. Ik werd naar een kamer gestuurd waar vier bedden stonden. Ik moest mij uitkleden op bed gaan liggen en toen maar wachten. Ik kreeg een spuitje, doezelde weg en werd weggereden naar een operatiekamer.

Toen ik weer bij mijn positieve kwam lag ik op dezelfde kamer met die vier bedden. Ik had wat pijn aan mijn rechter oor dat was ingepakt met een verband en dat was, zoals een moslimse hoofddoek, over mijn hoofd gebonden. Na enige tijd kwam de dokter. Hij vroeg hoe ik mij dat ik mij slaperig voelde. Hij zei dat het een goed teken was en voegde daaraan toe dat ik een nachtje in het ziekenhuis moest blijven, maar dat ik morgen naar huis mocht. 's Avonds kwam Nelly op bezoek en ik zei tegen haar dat ik de volgende dag naar huis mocht. Zij vroeg hoe laat, waarop ik zei dat ik na het ontbijt moest opstaan en meteen daarna naar huis mocht. Nelly zei dat ik dan maar moest wachten totdat zij mij kwam ophalen.

De volgende dag met een taxi naar huis. Na een week moest ik weer bij de dr. Franken komen. Het verband ging van mijn hoofd en de dokter zei dat het er goed uitzag en dat ik genezen was, met dien verstande, dat ik nu een gehoorapparaat niet meer in mijn oor maar achter mij oor moest gaan dragen. Ik kreeg een gehoorapparaat aan de poot van mijn bril en niemand zag dat ik een gehoorapparaat had.

Toen ik een tijd later voor controle bij de dokter kwam, begon hij met een dun buisje, dat met een slang aan een soort afzuigapparaat was verbonden, mijn oor leeg te zuigen. Dat was een pijnlijke bedoening, maar ik liet mij niet kennen en hield mij flink ondanks de gemene pijn in mijn oor. Om het half jaar moest ik terug komen en werd mijn oor weer schoon gezogen. Dit ging geruime jaren door totdat ik bij de oogarts was geweest, die mijn ogen laserde om de staar in mijn beide ogen op te heffen.

Nu mijn ogen waren gelaserd, had ik geen bril meer nodig, alleen bij het lezen van de krant moest ik een leesbrilletje op. Dus was ik weer doof aan dat ene oor. Dan maar weer een geluidstest bij de oorarts. Wat bleek? Voor mijn rechteroor kon men niets meer doen, maar voor mij linkeroor kreeg ik een heel klein apparaatje dat achter mijn oor moest hangen en een heel klein soort luidsprekertje dat in mijn oor moest en die het geluid via mijn hoofd ook enigszins naar mij rechteroor bracht. Nu heb ik wel een gehoorapparaat maar op de fiets hoor ik alleen maar de wind, maar daar valt mee te leven, want alles went.

Leo Lausberg