Güneşi görmek için yıldızlardan mahrum bırakmayacağım seni..
Ay ışığının tadı damağında kalacak
Öylesine seveceksin ki her şeyden vazgeçecek kadar.. delicesine
Bana gelince.. ben seni zaten koşulsuz seveceğim
Tıpkı yer çekimi gibi öylesine karşı k...
Elimde ki kahveyi cam kenarına bırakıp koridor da hızla ilerlemeye başladım.
Merdivenlere ulaştığım da tek elimi cebime sokup ilerlemeye başladım. Desteklikten elimi çekmeden devam ettim. Yalnız yukarıya doğru ilerlemiyordum.
Aşağı doğru..
Karanlığa doğru..
Gidebildiğim kadar gidecektim dibe. Karanlıktan korkan bir insan sayılmazdım.
Sakinliğimi koruyarak en alt katta ki kazan dairesine kadar ilerledim.
Tamam karanlıktan korkmuyoruz ama önümü göremiyordum.
Telefonumun ışığını açıp sağa sola tutarak devam ettim. Kazan dairesi en dipteydi. Ve geçmem gereken uzun bir koridor olduğunu biliyordum. Hastanenin krokisine bakıp çıkmıştım yola. Tam teçhizatlı.
Koray da öyle yaptıysa zeka seviyesi beni şaşırtabilirdi. Zira bu ondan beklemediğim bir performans olurdu.
Telefonumun çekmediğini farkettim. Bu operatörler neden kandırırlardı ki biz insanları? Ne vardı full çeken operatör üretseler?
Şuan esas konudan başka her şeyi düşünmüştüm. Açıkçası bu paniklememi azaltıyordu.
Kazan dairesine yaklaştıkça makine seslerine benzer sesler duymaya başladım.
Iyice konsantre olmuş ilerlerken bir el bileğimi var gücüyle sıktı.
Bu öyle hızlı bir olaydı ki panikten çığlığımla birlikte telefonu fırlatmıştım. Işık gitti. Son gördüğüm şey damarlı bir koldu.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Yabancı bir el değildi bu benim için.
Ağzımı kapatmak için bir hayli geç kalmıştım ama bizi burda birinin duyacağını da sanmıyordum.
"Koray.." diye sessizce çıktı adı ağzımdan.
Yere dizlerimin üstüne oturdum.
Sadece nefes alışverişini duyuyordum. Benimle konuşmayacağını bilsem de susmak gibi bir niyetim yoktu. Abim de doktoru olarak burda olsa bunu yapardı. Bende bir psikolog olarak ona yaklaşacaktım.
"Şey.."
Bir süre ne söyleyeceğimi düşündüm. Keşke krokiye bakarken konuşma planımı da hazırlasaydım.
"Burda ne işin var? Tüm hastane seni kaçtı sanıyor."
Bileğimde ki elinde hiç bir kıpırdama yoktu.
"Kötü bir olay mı yaşadın bilmiyorum ama burda olmaman gerekiyor. Gerekirse odandan çıkma. İletişime geçme bizimle ama burda da kalma. Bu emin ol sana daha iyi gelmeyecek. Aksine daha da kötüye gidecek. Kaç saatlerdir burdasın zaten. Bir faydasını gördün mü?"
