Güneşi görmek için yıldızlardan mahrum bırakmayacağım seni..
Ay ışığının tadı damağında kalacak
Öylesine seveceksin ki her şeyden vazgeçecek kadar.. delicesine
Bana gelince.. ben seni zaten koşulsuz seveceğim
Tıpkı yer çekimi gibi öylesine karşı k...
Hangi aklı başında bir doktor ruh hastasına karşı bir şeyler hissedebilir?
Hiç bir doktor..
Bu durum da benim mi akıl sağlığım da sorun olmuş oluyor?
Abimin odasına girdiğim de Nazlı'nın dikkatini çekmedim bile. Bilgisayara öyle adepte olmuştu.
Ta ki hıçkırığımı duyana kadar.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
O bana gelmeden ben onun yanına gittim ve boynuna atladım.
Dakikalarca o şekilde kaldık. Hiç bir şey sormadı bana. Susmamı bekledi.
Derin bir nefes alıp geri çekildim. Hıçkırıklarım dursa da göz yaşım dinmek bilmiyordu.
"Kuzum ne oldu?" yüzünde öyle bir endişe vardı ki
"Abim.." diyebildim. Sanırım biraz daha soluklanmam gerekiyor.
Aniden kapı açılma sesi duydum. Öyle sertti ki duvara çarptı.
Abim öfkeden deliriyordu.
"Nerden buldun o deliyi?!"
Nazlı hızla ayağa kalkıp abimin önüne geçti. "Dışarı çıkar mısın?.... lütfen.."
Abimin aslında pek onu takar bir hali yoktu şuan.
"O manyak zaten konuşmuyor. Sende onun yanında dura dura kafayı yiyeceksin!" sesi oda da yankılanıyordu.
Keşke delirsem ve dünya yansa umurumda olmasa.
Abimin daha fazla konuşmasına izin vermeden dışarı çıkardı ve kapıyı kilitledi.
Yeniden yanıma dönen Nazlı benden bir cevap bekliyordu artık.
Gözlerimi silip ona bakmadan konuşmaya başladım.
"Abim beni artık kontrol etmeyeceğini söyleyince bende biraz hava almak için dışarı çıktım. Hava aydınlanmıştı zaten. Sonra markete gitmek için bahçeden de dışarı çıkınca Koray'ı duvarın dibinde öylece otururken gördüm. Sonuç olarak tüm hastane onu arıyordu. İş polise kadar uzansın istemedim. Yanına gittim ve onu ikna ettim. Benimle hiç bir şekilde iletişime geçmedi. Tepki vermedi. Dediklerimi dinledi mi onu bile bilmiyorum. Sadece ben ayağa kalkınca benimle geldi. Hastaneye girince de abim bizi gördü ve o kadar kişinin gözünün önünde beni bir dövmediği kaldı."
