"Iseul!!" babamın ani tepkisi yerimden sıçramama neden oldu. Kim bilir ne dikkatini çekti. İnsan gibi söylemek yerine panik yapıyor.
"Ne?"
"Saçların" neden şaşırdım?? Daha yeni görüyor olması saçma değil mi
"Yeni mi farkettin baba. İlginiz için çok teşekkür ederim." çantamdan telefonumu ve kulaklığımı çıkarıp kulağıma yerleştirdim. Kafa dinlemeye ihtiyacım var ailemin tepkilerini değil.
-2 hafta sonra-
"Yavaş ye!" minah ı aldırmayıp diğer kimbapı da ağzıma tıkıştırdım.
Yemekten nefes alamayacak duruma geldiğime sinyaller veriyor midem. Bu ağlamama engel olmak için yaptığım şey. Boğazımdaki sızlamaya engel olup ağlamamı engelliyor.
"Ağlamak istiyorsan sadece ağla"
"Ağlamak istemiyorum minah" konuşurken ağzımdan fırlayan pirinç tanelerine umursadan konuşmaya devam ettim.
"Çok acıktım"
Minah ciddi olmamı sorgulayan bakışlarını üzerime dikip tabağımı önemden çekti.
Kuzenim ayrıca en iyi arkadaşım olduğu için beni çok iyi tanıyor. Ne zaman çok yesem sindirene kadar uyuyamayıp ağladığım için her seferinde tabağımı önümden çekiyor ya da çöpe döküp yememe engel oluyor. Şimdi yaptığı gibi.
Yemeye devam edeceğimi düşünüp çöpe döktü. Madem yine aynı şeyi yapacaktın neden yemek getirdin? demek istedim.
"Yah!! Minah!!" ani çıkışmamla o da bana bağırdı.
"Ne!!" bağırmasıyla günlerdir tuttuğum gözyaşlarım akmaya başladı. Ağlamamak için o kadar dayanmıştım oysa. Ağlamamam gerekirdi. Her şeyi unutacağım için ağlamamalıydım.
"Dayanamıyorum.. " dedim. Zar zor çıkmıştı sesim.
İçimdeki derin duyguları kaybediyor gibiyim. Onu görmek, dokunmak hatta öpmek istiyorum. Unutmak değil.
Görmedikçe unutup hayatıma kaldığım yerden devam etmem gerekiyordu. Tüm gün onu düşünüp okula bile gitmiyorum. Hatta çoğu zaman yanımda uyuduğunu sanıp ona bakarak gözlerimi açtığımda yanımın boş olduğu gerçeği yine acı çekmeme neden oluyor.
Artık kabus görmüyorum. Hatta kötü bi rüya bile. Korktuğum hiçbir şey yok. Düşündüğüm gibi.
Taehyung yokken bunların hiçbir anlamı yokmuş. Yine iyi hissetmiyorum ki anlamam zaman aldı. 1 ay mı oldu 2 mi?
Ne farkeder bir günüm bile geçmek bilmiyor. Her şeyi kendime yabancı hissediyorum. Sanki ondan önce bi hayatım yokmuş gibi. Ağır mı geldi bana?
Acaba o da benim gibi mi hissediyor.. Asla böyle bi şey hissettirmek istemezdim. Keşke zamanı geri alabilseydim. En azından ona veda eder gerçekleri anlatırdım. Haksızlık ettim. Belki de artık benden nefret ediyordur.
"Aptalsın Iseul. Seviyorsan neden bıraktın!? Kendini üzmek için mi?" dedi aynı zamanda kafama vurarak.
"Hayır Minah. Biliyorsun... "
"Taehyung a doğruyu söyleyebilirdin. İnan bana her şey daha farklı olurdu."
"Kolay değil tamam mı! "
"Biliyorum ama hala da geç değil." omzumdan tutup beni geri itti ve gözlerime baktı. Onun sözlerine ne kadar güvensem de bu sefer mümkün değil gibi.
