Snapchat // Phan (Dutch)

45

Alweer een knal ging door het huis en Dan bedekte zijn oren, hij liep achteruit zijn kamer in. Zijn ouders maakten ruzie sinds hij had verteld dat hij misschien gevoelens had voor het andere geslacht. Zijn vader was woedend, hij had hem al tot moes geslagen en nu was hij achter zijn moeder aan, zeggend dat het haar schuld was.

Zijn moeder had er geen probleem mee om Dan te accepteren, het maakte haar niet uit of hij gevoelens had voor jongens, meisjes of alle twee. Het was alleen zijn vader, die er voor open stond om iemand pijn te doen voor de reden dat hij niet een ouder wilde zijn van een homo. Dan was bang. Hij moest iemand hebben om nu bij te zijn maar hij wist niet wie. Hij zou het Phil kunnen vertellen, maar dat zou een verloren zaak zijn. Het maakte niks uit hoe erg hij tegen Phil wilde praten hij kon het niet. Wat als Phil terugtrok na dat hij zijn familieproblemen zag? Dan zou dat nooit willen.

"Kom dan idioot" Dan was aan het trillen van angst, hij kroop naar een hoek in zijn kamer, kijkend naar de deur die trilde door de harde kloppen.

"Ik laat je hem niet meer pijn doen dan je al gedaan hebt! Kijk naar jezelf ben je een monster of een vader?" Hij hoorde zijn moeder schreeuwen en hij begon te snikken. Alweer voelde hij de warme zouten tranen prikkelen op zijn wonden, maar hij kon niet stoppen. Zelfs als hij probeerde kon hij niet stoppen en hij wist niet wat hij moest doen. Hij kon proberen om zichzelf te vermoorden, maar zo dapper was hij niet.

"Dit is jou schuld!" De hatelijke stem van zijn vader brak zijn hart verder. Voor een moment bedacht hij om gewoon te zeggen dat hij nooit een relatie zou kunnen krijgen met een jongen, maar dat kon hij niet. Vanaf de dag dat hij het gezicht van Phil had gezien wist hij dat hij wat voor hem had. En na al die nacht gesprekken, de kleine dingen die Dan opviel. Hij was voor hem gevallen. En nu was er geen weg meer terug.

Philly: Dan vertel me dat je oké bent.

Philly: ik hou van je Dan.