Snapchat // Phan (Dutch)

56

Phil zat naast Dan, hij gaf hem een kopje koffie. Hij kon het niet helpen om naar Dan te staren, hoe hij zijn benen onder zich vouwde, hoe hij in concentratie op zijn lip beet terwijl hij naar de televisie keek. Hij was gewoon prachtig. Zijn haar was nu niet stijl, zoals Phil eigenlijk zou zien tijdens skype en snaps. Ze waren gekruld en kort en Dan was schattig. Zijn wonden waren lichter en zijn gezicht zag er beter uit. De wond op zijn wang en de wallen onder zijn ogen waren er nog altijd, maar ze werden beter.

"Ik voel je staren," giechelde Dan en Phil bloosde, Phil keek weg. Er was een stilte voor een paar minuten, maar hij was niet oncomfortabel. Het was gewoon een stilte waar ze alle twee rustig aan hun koffie dronken. Hun zicht gefocusd op het verlichte scherm.

"Phil?" Zei Dan met een klein stemmetje en Phil knikte, hij deed zijn handen om de mok om zich op te warmen.

"Ja?"

"Zou je het erg vinden als, um," Dan bloosde toen hij dichter naar Phil ging, en Phil richtte zijn blik op Dan. Hij beet op zijn lip door de nerveusheid en zijn ogen wendde van Phil af.

"Wat is er, schat?" De woorden rolde raar over de tong van Phil, maar hij wist niet dat, dat ene woord Dan zou laten blozen.

"Kunnen we knuffelen?" Vroeg Dan aarzelend en Phil deed bijna meteen zijn armen open. Hij wilde Dan al eerder kussen, maar hij wilde niet dat Dan zich oncomfortabel zou gaan voelen. Dan rustte zijn hoofd op de borst van Phil en Phil sloot zijn armen. Hij zuchtte blij en hij trok Dan dichterbij.

"Je bent squishy," zei Dan en Phil kon het niet laten om te lachen om de statement.

"Wat betekent dat eigenlijk." Vroeg Phil zich af terwijl hij met Dan's zachte haren speelt.

"Ik bedoel ik keek naar jou, ik dacht dat je gespierd was, maar je bent zacht en squishy," mompelde Dan, hij knuffelde nog verder in de borst van Phil en hij houdt zijn mok naar beneden om zijn armen om de heupen van Phil te doen. Phil lachte om zijn schattigheid en hij wreef zijn hand over Dan's rug.

"Je bent raar," lachte Phil en Dan bloosde. Hij focusde zich op het prachtige geluid wat uit Phil's mond kwam.

"Denk je dat mijn vader mij ooit gaat vergeven?" Dan keek op naar Phil en Phil veegde de haren uit zijn ogen.

"Er is niks mis met wie je bent, hij kan je niet vergeven, hij moet je accepteren," Phil plaatste een zachte kus op Dan's voorhoofd en Dan sloot zijn ogen vanwege de sensatie.

"Ik hoop dat hij me dan accepteert," fluisterde Dan, het voelde alsof hij ging huilen.

"Dat gaat hij doen, geen zorgen schatje," het horen van die woorden van Phil liet hem beter voelen.