Snapchat // Phan (Dutch)

31

Danisnotonfire incoming call...

Phil zuchtte en beet op zijn lip voordat hij op de groene knop duwde. Hij had dit gesprek al verwacht sinds vorige nacht en ergens had hij zichzelf er van overtuigd dat alles goed zou gaan en dat Dan niet weg zou gaan. Nee hij zou niet weggaan.

Dan keek verwachtend naar het scherm dat bevroor, bewoog en opnieuw bevroor voordat een pixelachtig plaatje van Phil verscheen. Dan voelde hoe zijn mond tot een glimlach veranderde als hij staarde naar de jongen met de blauwe ogen, die zijn haar aan het fatsoeneren was en in de camera keek. Hij droeg een groen polo shirt, en hij zag er prachtig uit, beter dan op foto's.

Phil keek naar Dan en staarde naar hem in ontzag. Hij zag zijn mooie bruine haren, en zijn warme bruine ogen. Hij leek een beetje gebruind, kuiltjes verschenen in beide wangen en Phil kon de warmte van de lach van Dan voelen door het scherm. Het was het waard, het was het waard om de vriendschap met Dan te riskeren door hoe hij nu door het scherm keek en Phil wenste dat hij de moed kon verzamelen om hem ooit te ontmoeten, hem aan te raken, hem te knuffelen.

"Hey" Dan lachte naar hem en Phil voelde zich slap.

"Hoi" Phil had een kleine glimlach op zijn gezicht en Dan voelde zich blijer dan ooit. En toen praatten ze, en praatten en praatten. Vergetende dat de zon op kwam en onderging, ze praatten voor uren. Het voelde goed, hoe Phil af en toe ging liggen, hoe Dan voor een moment weg ging om naar het toilet te gaan, hoe Phil lachte met zijn tong uit zijn mond en hoe Dan gewoon naar hem staarde.

"Het is de hele nacht en de helft van de ochtend geweest," Phil gaapte en Dan kon het niet helpen en keek met ontzag naar de schattigheid van Phil.

"Ik kan het niet geloven dat we zo lang hebben gepraat," fluisterde Dan, hopend dat Phil er mee eens zou zijn aan de andere kant van het scherm.

"Vind ik ook," zei Phil, starend naar Dan die een hand door zijn haar doet.

"Dit voelt niet echt Phil," zei Dan, liggend en hij rustte zijn hoofd op het kussen met het gevoel dat hij zo kan wegzakken.

"Dat wil ik ook niet," mompelde Phil terwijl hij zijn ogen langzaam dicht deed, toen vielen ze alle twee in slaap, hun laptoppen aan, het gesprek ging gewoon door als ze samen ademen en het was net alsof het hoorde dat ze naast elkaar lagen.