O kadar kaybolmuş hissediyorum ki kendimi. Çaresizlik arıyormuşum gibi köşe bucak. Bazı anlarım var, çerme takıp düşüresim geliyor. Kırılmak nasıl bu kadar kolay olabildi bünyemde, hiç anlamıyorum. Nefes aldığım her ana karşı günahkar hissediyorum kendimi. Korkuyla bu kadar haşır neşir olmak istemiyorum. Duygularımı bu kadar yalnız bırakmak istemiyorum. Ama o kadar içime işlemiş ki korku, intihar etmek istese onu kurtaran ben oluyorum. Beynine nişan alsam kalbimden vuruluyorum. Sahiplendikçe yoksullaşıyorum sanki.
