Kalemimi özlediğimi farkettim. Ancak satır aralarında sohbet edebildiğim duygularım umutlarını keseceklermiş neredeyse benden. Ne riyakarlık benimkisi! Ama yüzleşmek, yüzleşmek titretiyor dişlerimden tut düşlerime kadar. Bir çeşit ihanet, çok çeşit sızı işleniyor kirpiklerime. Engel olamıyorum. Bağırışlarıma kelepçe takansa kalbime ustaca değil de acemice atılan ilmekler oluyor. Saçma sapan atılan her düğüm benden sürekli en derin beni çalıyor. Haksızlık bu! Vazgeçin artık bu kibrinizden! Gözler kör, kalpler değil.
Hiçbir zaman kör olmadım. Gözlerimi yumduğum oldu evet. Ama bir sır vereyim: Ben dikiş sökmesini öğrendim. Artık nadir de olsa yaptığım bir alışkanlığım da oldu. O dikişleri koparıp atıyorum ipin sertliğine aldırmaksızın. Nadir diyorum çünkü koparıp attıklarım genelde çürük ip çıkıyor. Bir daha izin vermiyorum. Ne gereksiz kırgınlık yahu bu? Öleceğimizi hatırlayıp affetmeyi öğreniyorum. Böyle de dengesiz bir kız çocuğuyum aslında ben. Kalbimi acıtan her şeye öfkelenip sessizce bağırıyorum. En son da affediyorum. Hayırlısı.
