Mecburiyetler ağına sıkışıp kaldınız mı hiç? Koparıp atsanız da vücudunuza yapışan parçalarından kurtulacağınız günler için nefes aldınız mı? Nefes alabilmek için nefes almaya çalıştınız mı? Kimseye hissettirmeden tek başınıza acı çektiniz mi? Ağlamamak için bağırdınız mı? Bağırmamak için sustunuz mu? Kimsenin anlayamadığı bir evrende habersiz kaşlarınızı çattınız mı? Çatık kaşlarınızın altındaki kirpikleriniz ıslandı mı? O ıslaklıklara serin rüzgarlar estirdiniz mi? O esen rüzgarda terlediniz mi? Terinizde üşüdünüz mü? Saç tellerinize sarılıp karşılık beklediniz mi?
Kendi gezegeninizi bulabildiniz mi? Ya kendi evreninizi? Hepimizin güneşi bir miymiş? Her güneşin sevgilisi ay mıymış peki? Her ay güneşe ihtiyaç duyuyor muymuş?
Anlatabildiniz mi diğer gezegenlere kendinizi? Sordular mı size "Sende hayat var mı?" diye.
Her evrenin de mi kara deliği vardı yoksa? Orda mıydı bunca zamandır sakladığımız iyiliklerimiz?
Umutlar iyilik midir? Iyiliklerle birlikte kaybolmuşlar mi sanki? Kurtarmanın yolu yok mudur ki? Yoksa kara delikler birer çıkmaz sokak mıydı? Çıkmaz sokakların girişi çıkış olamaz mı? O zaman kurtulabilir mi tüm gezegenler?
İyiliklerden, merhametlerden, fedakarlıklardan, anlayıştan ve daha birçok güzel şeyden mahrum bırakılan dünya adlı gezegenin bu mahkumiyetinin de bir kara deliği vardır umarım. Kurtuluş için. Var mıdır ki?
