Hala amansız bir şekilde kaçıyorum. Nefesim hıçkırıklara boğulmuş bir şekilde koşmaya çalışıyorum. Tenime değen rüzgara hakaretlerimi edip yoluma çıkan taşa bir tekme savurarak yoluma devam ediyorum. Halbuki koştukça nefes nefes kalıp canımı yaktığımın da farkındayım. Derdim ne benim?
Uzak durun çığlıklarım benden. Kaçışım bitemedi ki benim. Bir yaprağın ufak bir teması bile tenimi yakmaya yeterken neden duramıyorum? Derdim ne benim?
Sorsana kendine. Güçlü olmaya çalıştım mı ben? Bir mum ışığı misali neden sönüyorum?
Ben hala annemden sütlü fıstıklı çikolata istiyorum. Sanki sen de birinden istemiyor musun? Şükür. İsteyememek olmazdı.
İşte tüm bunlardan sonra utanmadan kaçabilmek beni gökkuşağı tonunda bir uçuruma sürüklüyor. Hala küçük bir çocuk gibi olmak böyle ihanet ettiriyor insanı kendisine.
Büyüdüm mü ben? Hayır. Ben, kaçmadığım gün büyümüş olacağım. Sonra da dönüp birilerine sütlü fıstıklı çikolata alacağım. Immm. Bir de dondurma.
