Yalnızlığımı koydum yastığımın altına. Uyurken sarılıyorum çünkü. Ufak tefek yaşlar sürdüm yorganıma. Duygularımı paylaşmam gerekti çünkü. Parfüm şişemi de sakladım dolabımın en alt çekmecesine. Geçmişi hatırlatsın diye. Birkaç tişörtü de çöpe attım. Geçmişi hatırlatmasın diye. Kırmızı kalemimi de çöpte gördüm sonra. Ucunu kırıp atmış merhametsizin biri.
Şimdi düşünüyorum da çoğu sayfası duygularımla sevgili olan bu kitapları atmalı mıyım? Düpedüz ihanet olmaz mı ki bu? Sakladığım yalnızlığım yastığımın altında çıkıp terketmez mi beni? Yorganımda hayat bulan yaşlar kurumaz mı sonra? Atmamalı mıyım o zaman? Ama bunlar ne roman, ne hikaye. Ne de satır satır bir şiir kitabı. Geleceğe merdiven dayadığım test kitaplarım. Kelebek gibiler benim için. En güzel, en renkli olanlarından. Tüm renklerimi gizli gizli sakladığım kısa ömürlü hayal dolu yıllarım.
Neyse. Benim dönmem gerek. Yastığım ve yorganım, yalnızlığım ve gözyaşlarımla birlikte beni bekliyorlar.
