Yok olmaya çok yaklaştığınıza inandığınız anlar oldu mu hiç? Benimki de soru işte. Defalarca oldu değil mi? Ne tuhaf bir döngü. Tam bu defa siliniyorum diyorken şimşek çakıyor, gök gürlüyor alev alıyorum. En büyük hayal kırıklıklarını yoldaş edinmek ne acı!
İnsan, ah şu insan var ya, her şeyle başa çıkabiliyor da kendi kalesine gol atıyor. Öğrendim: İnsanı yıkan sevdikleri falan değilmiş. Sevdiklerine karşı olan zaafıymış. Saçma gelmesin bu sakın. Düşünün bir. O saf sevginin arkasında saklanan güven, inanç, cesaret yaptırmıyor mu ne yaptırıyorsa? Çünkü yanlış yapılmaz, yanlış yapılmak seçilir.
Benim vicdanımda ömrüm boyunca sızlayacak bir yara var. İnsan kendi kararlarının sorumluluğunu üstlenmeli, öyle değil mi? Ben de bu vicdan yarasıyla sorumluluk alıyorum. Bu kadar duygu açık sözlüsü değilimdir aslında ama bu sorumluluğu başka kimse almak zorunda kalsın istemiyorum. Anı yaşamaktan korkmayın! Ama içinizde ufacık bir tereddüt damlası varsa o a'na bir dur deyin. Sorun o tereddüte "Hayırdır?" deyin. Güzel sandığınız şeyler yarının yalanı olmasın. Evet belki hata yapmak çok normal. Acemiyiz, evet. Söylemek istediklerimi söyleyemiyorum aslında şuan. Demek istediğim aslında ne olursa olsun kendinizi unutmayın. Karakterinizi, ideallerinizi, çizgilerinizi. Onlar varsa var olmalarının da bir sebebi vardır elbet. Kendinizden ödün vermeyin. Alçakgönüllülük, hoşgörü bambaşka kişiliğinden taviz vermek bambaşka. Başkasının yaptığına bahane bulabilirsin ama kendininkine bulsan da yediremezsin.
Kim olduğunu hiç unutma! Güçlü ya da zayıf olmayı seçecek kişinin sen olduğunu unutma! Önce kendine yardım edebilmeyi öğren, sonra başkalarına koş. Boş yaşama sakın! Zira hayattaysan eğer, bunun bir anlamı olmalı.
İsimler insanların beyninde unutulur. Bizler asla yok olmayiz. Var olduk ve olacağız. O yüzden öylesine yaşama!
