Smile | Larry Stylinson

P4

➰H A R R Y➰

'Louis ligt in coma.' En toen ontsnapte de eerste traan. Danielle was al aan het huilen. 'I-is h-het h-heel erg?' Vraagt Dani tussen de snikken door. 'Nou, Louis is veel te dun. At hij wel genoeg?' Zegt de dokter. 'Weet ik niet ik heb hem al 3 maanden niet gezien.' Mijn stem slaat over. 'De kans dat hij uit zijn coma ontwaakt is maar klein, omdat hij veel te mager is.' Nu gaan ook mijn tranen de vrije loop. Louis mag niet dood. Dat kan niet. 'G-gaat Louis d-dood?' Stamel ik. 'Nou, de overlevingskans is nu 55 procent.' 'Dat is toch best veel?' Vraag ik hoopvol. Dani heeft zich intussen in mijn armen gestort en huilt zacht. 'De meeste mensen hebben als ze net in coma liggen nog zo'n 85 procent overlevingskans, maar naarmate ze langer in coma liggen daalt die kans steeds meer. Louis heeft nu maar 55 procent overlevings kans omdat hij veel te dun is.' Oke, daar gaat weer wat hoop. 'Hoort u ons niet juist gerust te stellen?!' Vraag ik fel. Ik ben helemaal klaar met die man. Zit daar zo met zijn emotieloze gezicht alsof onze vriend niet bijna dood gaat. Dan storm ik de kamer uit en trek Danielle voorzichtig mee. 'Ik was nog niet klaar!' Hoor ik de dokter nog maar ik negeer hem. Ik loop naar de balie.

'Waar ligt Louis Tomlinson?' Vraag ik nogsteeds geïrriteerd van net. 'Bent u familie?' Vraagt ze ongeïnteresseerd. 'Ja.' Kleine leugen moet kunnen. Ik weet dat ze soms alleen familie binnen laten. 'Waar ligt hij?!' Ze pakt haar mobiel. Nu word ik wel boos. Ze negeert me gewoon. 'Hallo hoor je me niet te helpen?' Schreeuw ik bijna. Ze schrikt en doet snel haar mobiel weg. Het gaat hier niet om zomaar iemand het gaat hier wel om Louis, mijn beste vriend! 'Kamer 219, tweede verdieping.' Zegt ze nogsteeds ongeïnteresseerd. Snel loop ik weg en trek Dani mee naar de lift.

Voor de kamer van Louis blijft Danielle staan. 'Wat is er?' Vraag ik. Ze is gelukkig gestopt met huilen. 'Komt het wel weer goed?' 'Weet ik niet.' Antwoord ik eerlijk. 'Ik wil niet naar binnen..' 'Jawel, het is je vriendje' Eigenlijk wil ik ook niet naar binnen. Ik wil hem daar niet zo zien liggen. Maar ik moet hem steunen. Voorzichtig doe ik de deur open. Hij heeft een twee-persoons kamer, maar het andere bed is leeg. Langzaam loop ik naar binnen. Dan pas kijk ik naar Louis. Er zitten allemaal draadjes aan hem en er staan zo'n ding dat zijn hartslag aangeeft. Hij is super dun en het ziet er best eng uit. Langzaam komen de tranen weer in m'n ogen. Danielle ziet hem nu ook. Tranen rollen weer over haar wangen. 'I-ik moet n-nog w-wat doen.' Zegt ze en ze rent bijna weg. Nou, lekkere vriendin heb je, Louis.

Ik ga op de stoel naast het bed zitten. Ik pak zijn hand vast er gaat een kleine schok door mijn arm heen. Ik negeer het maar. Ik blijf gewoon zitten en zeg niks ik huil zachtjes. Louis ligt er zo zielig bij. 'Stoor ik?' De dokter van net. Lekker dan, die hoef ik er nu niet bij. 'Hmhm' mompel ik zonder mijn ogen van Louis te halen. Hopelijk gaat hij nu weg. 'Ik ben zo weer weg. Ik moest u alleen nog even vragen of u wist dat Louis dat deed.' Ik draai me naar de dokter en frons. 'Weet u wat ik bedoel?' Ik schud m'n hoofd. Wat ben ik weer spraakzaam. 'Op zijn arm.' Weer schud ik mijn hoofd. 'Oke dan weet ik genoeg doei.' Ik draai me weer naar Louis.

Ik zeg nog steeds niks. Ik heb z'n hand nogsteeds vast. Waarom gebeurd dit Louis? Waarom? Waarom huilde Louis volgens Danielle? Waarom lette hij niet op toen hij overstak? Waarschijnlijk omdat hij huilde. Waarom is Louis zo dun? Waarom heb ik hem achter gelaten? Ondertussen spookt de zin 'Op zijn arm.' De hele tijd door mijn hoofd. Wat op zijn arm?

Ik word gebeld. Wie nu weer? Ik pak m'n mobiel en kijk op het schermpje. Johanna. Ik loop de kamer uit en neem op.
(H:Harry, J:Johanna)

H: Harry
J: Hoi Harry, met Johanna.
H: Hoi
J: Weet je al meer over Louis.
H: Ja, sorry ik ben vergeten te bellen.
J: Maakt niet uit, wat is er met Louis?
H: H-hij ligt in coma.
J: E-echt.
H: Ja, zijn overlevingskans is 55 procent, w-want hij is ook veel te mager.
J: O-oke bedank Harry doei.
H: Doei.

Ik hoorde dat ze erg schrok. Ondertussen huil ik zelf ook weer. Ik loop Louis' kamer weer in en ga naast hem zitten. Ik pak zijn hand weer, weer die tinteling. De dokter komt, alweer, binnen. 'Hoe gaat het?' 'Hm..' Is mijn enige antwoord. 'Het is goed als je tegen hem praat.' Ik knik. Ik mag die man gewoon niet zo, dus ik antwoord gewoon kort.

Als de dokter weg is spookt weer die zijn 'Op zijn arm.' Rond in mijn hoofd. Heel voorzichtig draai ik zijn arm. Mijn ogen worden groot. Is dat echt?!

💚💙💚💙💚💙💚💙💚💙💚💙💚💙💚
871 woorden