Smile | Larry Stylinson

P9

➰L O U I S➰

Ik ren door het bos. Het is pikkedonker. Ik zie een klein lichtje. Ik ren ernaartoe. Het is een klein donker huisje. Ik loop voorzichtig naar binnen. Het is leeg. Ik loop langzaam verder. Ik vind het super eng hier. Ik loop langzaam uit het huisje. De deur valt achter me dicht. Ik kijk door het raam. Daar is Harry. Ik wil weer naar binnen lopen, maar de deur is opsloten. Ik kijk voor het raam. Harry ziet er heel bang uit. In de kamer is nu ook nog een enge man met een masker. Hij heeft een pistool. Hij houdt de loop tegen Harry's hoofd. 'Hazz!!' Roep ik. 'Lou.' Zegt hij. Ik beuk tegen de deur. 'Lou!' Hoor ik. Ik trap de deur open en ren naar binnen. Ik hoor een schot. 'HARRY!' Ik ren de kamer binnen waar de gemaskerde man uit rende. Ik zie Harry bewegingloos op de grond liggen. 'NEE HARRY!'  Ik val huilend op de grond. 'LOUIS!'

'LOUIS!' Ik schrik wakker, nogsteeds op de bank. 'Hazz?' Vraag ik huilend. Ik kruip dichter in zijn armen. 'Lou, wat was er?' 'N-nachtmerrie.' Snik ik. 'Waar ging het over? Je riep mijn naam.' Zegt hij. 'I-ik.. J-jij.' Ik begin harder te huilen. 'Rustig Lou. Ik ga wel even wat water halen.' Zegt hij en staat op. Ik sta ook op, maar val weer door mijn gips. 'Hazz, blijf.' Fluister ik. Hij loopt naar me toe en zegt dat het 3 uur is dus dat hij nog even wat wil slapen. 'Jij moet ook nog wat slapen, Lou.' Zegt ie. Ik knik en probeer weer op te staan. Hij loopt naar me toe en pakt me op in bruidstijl. Ik krijg een kop als een tomaat en hoop dat hij niet kan horen hoe hard mijn hart klopt. Hij neemt me mee naar zijn kamer en legt me in zijn tweepersoons bed. Hij komt naast me liggen. Ik kruip tegen hem aan en val langzaam weer in slaap. Ik voel nog net hoe hij een arm om me heenslaat.

~ 2 weken later ~ (Louis' gips is er al af)

Ik ben er achter gekomen dat ik het helemaal niet zo leuk is om bij Harry te wonen als ik dacht. Hij is zo veel in de buurt en ik vind het gewoon moeilijk om hem de hele dag te zien en hem niet de hele tijd te kunnen knuffelen. Mijn gevoelens zijn alleen maar erger geworden. Sinds een week sluit ik me zoveel mogelijk op in mijn kamer.

'LOUIS!' Harry roept me weer eens. Ik reageer eigenlijk nooit op hem. 'Je moet komen eten!' Ik negeer hem, ik heb al een week bijna niks meer gegeten. Ik kijk hoelaat het is. 20.02. Ik wissel mijn oversized sweater en joggingbroek in voor een zwarte skinny jeans en een zwart t-shirt en zwarte vans. Ik doe mijn haar een beetje goed en doe mijn kamerdeur open. Ik zie Harry niet. Ik loop snel naar beneden, pak mijn jas en loop de deur uit.

Ik loop naar de dichtst bij zijnde club en ga naar binnen. Ik bestel wat drankje, waarvan ik geen idee heb wat het is. Het boeit me ook niet. Na een uur ben ik al flink aangeschoten. Ik blijf wel in mijn eentje. Ik wil niet dat ik dingen doe waar ik spijt van krijg en dansen kan ik niet.

Rond 2.00 uur ga ik langzaam aan naar het huis van Harry. Ik ben heel erg dronken, volgensmij. Als ik dronken ben, wil je geen ruzie met mij. Ik ben misschien klein, nee, nee, niet klein, gewoon niet zo groot, maar je moet geen ruzie met me zoeken. Ik loop een beetje wankelend door de straten.

Bij het huis zoek ik mijn sleutels, als ik ze eindelijk heb, laat ik ze, natuurlijk, vallen. Na heel wat pogingen heb ik ze in het slot gestoken. Ik open de deur en loop, nogsteeds wankelend, de gang binnen. Ik pleur m'n jas op de grond onder de kapstok en schop m'n vans uit. Ik stommel de trap op, als ik bijna val zie ik Harry naast me staan. 'Waar was je?' Vraagt hij nogal boos. 'Gaat jou niks aan.' Snauw ik. 'Je komt hier gezellig om half 3 MIJN huis binnen en bent zo dronken als wat, natuurlijk mag ik dan weten waar je was!' Schreewt Harry. 'Nou en.' Zeg ik koppig. 'WAAR. WAS. JE?!' Sist Harry boos. Nu word ik ook boos. Ik pak hem, onhandig, bij zijn kraag, we staan nogsteeds op de trap, en duw hem tegen de muur. 'GAAT. JE. NIKS. AAN.' Sis ik boos terug. 'JE KOMT F*CKING LAAT MIJN HUIS BINNEN, OM HALF 3 'S NACHTS PROBEER OP Z'N MINST MINDER GELUID TE MAKEN!' 'SLIEP JE DAN?!' Niet dat het me kon schelen. 'NEE, maar dat doet er ook niet toe, wat als ik wel sliep?' Tuurlijk. 'DAT DEED JE TOCH NIET!?' Ik duw hem nog wat dichter tegen de muur aan. Harry hapt naar lucht, maar ik laat hem niet los. 'Oke, laat me op z'n minst los.' Piept Harry.  Ik sla hem in z'n gezicht en storm verder de trap op, loop mijn kamer binnen en knal de deur dicht. Ik voel me doodmoe. Ik val met mijn kleren aan op mijn bed en val inslaap.

💙💚💙💚💙💚💙💚💙💚💙💚💙💚💙
892 woorden