Smile | Larry Stylinson

P13

➰H A R R Y➰

'Help!' Roep ik en vlak daarna valt Louis flauw. Ik vang hem op. Er komt een ambulancemedewerker aanlopen die vraagt wat er gebeurt is. 'Louis is hier een keer aangereden. Net zag hij dat meisje. Hij werd lijkbleek en staarde maar naar dat punt. Toen zei hij zachtjes help en viel hij weg.' Vat ik snel en kort samen. 'We nemen hem voor de zekerheid even mee naar het ziekenhuis.' Zegt de man en neemt Louis van me over. Ik knik zachtjes. Hij legt Louis op de brancard en ik mag mee in de ambulance. Bij het ziekenhuis wordt Louis op de brancard uit de auto gereden. Ze hebben niet super veel haast want hij is niet in levensgevaar of zo, hij is alleen bewusteloos. Ze rijden Louis naar een eenpersoons kamer en leggen hem in het bed. 'Als hij wakker is en zich goed voelt mag hij weer naar huis.' 'Oke, dank u.' Zeg ik. De ambulance medewerker knikt vriendelijke en loopt weg.

Ik zit al 2 uur naast het bed en Louis is nogsteeds bewusteloos. 'Lou?' 'Lou!' 'Lou! Please wordt nu wakker!' Volgens mij klink ik echt hopeloos nu. Louis draait zich langzaam een beetje om en opent zijn ogen. 'Hoe gaat het?' Hij haalt zijn schouders op. 'Als je je goed voelt mag je mee naar huis.' Hij knikt. 'Voel je je goed genoeg?' Vraag ik dan maar. Hij knikt en gaat langzaam rechtop zitten. Ik geef hem een knuffel. Hij gaat staan, maar valt bijna weer. 'Moet ik je optillen?' Vraag ik met een kleine glimlach. Hij knikt en glimlacht terug. Schattig. 'Ga even op het bed zitten, oke?' Hij knikt en gaat zitten. Ik buk en pak hem onder zijn knieën en achter zijn rug op. Ik loop door het ziekenhuis met Louis nogsteeds in mijn armen. Hij heeft zijn ogen dicht. Er zijn heel veel mensen die ons raar aankijken maar dat kan me niks schelen. Gelukkig is ons huis dichtbij, want ik ben niet met de auto gegaan. Louis weegt ook bijna niks dus daar heb ik helemaal geen last van. Ik vind het juist fijn als hij zo in mijn armen ligt.

Binnen loop ik naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten en leg Louis op mijn schoot. Ik hoor aan zijn ademhaling dat hij in slaap is gevallen. Ik kijk naar zijn schattige gezichtje. Ik leg mijn hoofd tegen de bank en val langzaam ook inslaap.

➰L O U I S➰

Ik word langzaam wakker op Harry's schoot. Ik viel inslaap toen hij me naar huis tilde. Was ik daar niet veel te zwaar voor? Harry is wel heel sterk. Het liefst wilde ik hier voor altijd blijven liggen. Op Harry's schoot. Het is zo'n fijn gevoel. Maar dat kan niet. Ik ben niet verlieft op hem. Op Zayn wel. Denk ik. Ik sta zachtjes op. Gelukkig slaapt Harry door. Ik loop naar mijn kamer en ga op mijn rug op het bed liggen. Zayn... Zayn... Ik heb hem al lang niet gezien. Eigenlijk hoef ik hem ook niet echt te zien. Ik mis hem niet echt of zo. Dat zou wel moeten want hij is mijn vriendje. Maar ik mis hem echt niet. Ik heb geen behoefte om bij hem te zijn of zo. Hij is wel knap. En mijn vriendje. *ping* Ik pak mijn mobiel.

1 bericht van Zayn❤️

Zayn❤️; Hey Lou, hoe gaat het? Kan ik langskomen? Ik heb je al lang niet gezien. x Z

Me; Hey Zayn, met mij het gaat wel goed en met jou? Sorry, je kan nu niet langskomen misschien binnenkort. x Lou

Zayn❤️; Met mij gaat het ook goed. Oke, kan je morgen? xZ

Ik reageer niet meer. Ik heb geen zin dat hij komt. Ik weet niet waarom, maar ik hoef hem gewoon even niet bij me te hebben. Ik leg mijn mobiel weg en staar weer naar het plafond. Er wordt op mijn deur geklopt. 'Lou kan ik binnenkomen?' Hoor ik Harry zeggen. Ik zie geen reden om te praten. Ik blijf gewoon liggen. Harry doet langzaam de deur open en komt binnen. 'Lou.' Zegt hij bezorgd. Ik staar nogsteeds naar het plafond. Hij komt naast me op bed zitten. Ik vind het wel fijn als Harry bij me is, maar niet als Zayn bij me is. Ugh. Mijn gedachten zijn verwarrend. Harry aait zacht door mijn haar. Ik doe m'n ogen dicht.

Na een tijdje in stilte te hebben gezeten valt er langzaam een traan over mijn wang. Ik weet niet waarom, maar ik voel me heel slecht. Langzaam vallen er meer tranen. Harry heeft het blijkbaar ook door. Hij trekt me in een knuffel. 'Lou toch.' Zegt hij zacht. Ik geniet van zijn knuffel en snik zacht. 'Wat is er?' Vraagt Harry zacht. Ik heb geen idee dus ik haal m'n schouders op. Harry knuffelt me nog iets steviger terwijl we samen op het bed zitten. Langzaam legt Harry ons, nogsteeds knuffelend, op onze ruggen. Ik lig met mijn hoofd op zijn borst en ontspan helemaal. Ik huil niet meer. Langzaam doe ik mijn ogen dicht en val inslaap.

💚💙💚💙💚💙💚💙💚💙💚💙💚💙💚
858 woorden