*Kleine disclaimer, het is geen goed doordacht, noch goed geschreven boek. Ik was 14 toen ik het schreef, excuses*
Zo makkelijk is het leven van een beroemdheid niet.
Al helemaal niet als je een ongeluk krijgt en bij je vriend waar je verliefd op be...
Ik word wakker. Ik pak mijn mobiel om te kijken hoelaat het is. 9.12. Ik sta op uit het bed en doe mijn kleren aan. Ik ga weer naast Louis' bed zitten. Zijn hand heb ik weer gepakt. Ik bekijk zijn gezicht. Jammer dat ik zijn mooie blauwe ogen niet kan zien. Hopelijk mag ik ze ooit nog zien. Er wordt op de deur geklopt. 'Ja?' Vraag ik maar. Er komt een verpleger binnen. 'Hallo meneer ...' 'Styles.' Maak ik zijn zin af. 'Meneer Styles. Ik kom meneer Tomlinson even controleren.' Zegt hij en bekijkt allerlei draadjes en de machine van z'n hartslag enzo. 'Alles is oke.' Zegt hij en loopt weg.
Het is ondertussen al 11 uur geweest. Ik zit nogsteeds naar Louis te kijken. Het lijkt een klein beetje of hij slaapt, alleen is hij wel wat bleker. 'Meneer Styles, u moet wat eten.' Daar is weer zo'n stomme verpleger die zegt dat ik moet eten. 'Ik heb geen honger.' Antwoord ik standaard. 'Hier heeft u toch wat eten kijk maar of u het opeet.' Zegt hij en zet een dienblad op het nachtkastje. Ik bekijk het nachtkastje. Er valt niet zo veel te zien alleen het dienblad, mijn mobiel en Louis' mobiel. Ik pak Louis' mobiel. Ik krijg een glimlach als ik z'n achtergrond zie. (⬇️)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik sta ook op Louis' achtergrond. Ik ontgrendel zijn mobiel en kijk een beetje tussen de apps. Niet veel bijzonders. Ik klik z'n foto's aan. Oke... Bijna alleen foto's van mij of Louis en mij. Ik open mijn eigen foto's, bijna alleen foto's van Louis en mij. Alle foto's waar Louis opstaan zijn leuk. Ik glimlach bij het zien van al die foto's. Ik leg Louis' en mijn mobiel weg en pak z'n hand weer.
'Hey Lou. Ik ben er nogsteeds. Je moet wakker worden.' zeg ik zacht. 'Danielle was er gisteren, maar toen ze jou zag zei ze dat ze nog iets moest doen en toen was ze gelijk weg.' Zeg ik twijfelend. 'Hou vol Lou, je kan wel wakker worden. Waarom ben je eigenlijk zo dun?' Vraag ik alsof hij antwoordt gaat geven. Langzaam valt er een traan langs mijn wang. 'Ik wil gewoon dat je wakker wordt. Ik mis je.' Ik weet ook niet waarom ik hem zo erg mis. Ik wil hem zo graag weer knuffelen. 'Ik was naar Londen gekomen als verrassing. Ik stond bij je huis te wachten, toen Danielle belde. Z-ze zei dat je in het ziekhuis lag.' Langzaam zijn er meer tranen. 'Ik wil gewoon dat je weer wakker wordt, Lou.'
Als ik wakker word kijk ik om me heen. Ik zit nog op de stoel naast Louis' bed. Ik heb z'n hand nog vast. Ik kijk hoelaat het is 18 uur. Ik ben dus inslaap gevallen. Ik stuur een bericht naar Danielle, ik wil weten of alles wel goed gaat.
Me; Hey Dani, gaat alles goed? Ik ben bij Louis in het ziekenhuis. Hij heeft gisteren een hartaanval gehad.. De kans dat hij nog wakker wordt is 40 procent. H 18.09
Hopelijk gaat alles goed. Ze komt vast nog eens langs. Ik ben blij dat er niet de hele tijd mensen zijn. De deur gaat open. 'Ow Louis.' Ik kijk op. 'Johanna?' Vraag ik verbaast. 'Ik ben zo snel mogelijk terug gekomen uit Spanje. Het is wel mijn zoon.' Ik snap wel waarom ze hier is. Ik kijk hoe Johanna aan de andere kant van het bed gaat zitten en zijn andere hand pakt. 'Lou toch..' Fluistert ze terwijl er een traan over haar wang rolt. We blijven in stilte zitten. 'Komt alles weer goed denk je?' Vraagt Johanna. 'Ik hoop het.' Zeg ik zacht. Ik wil zo graag dat Louis wakker wordt. 'Wat zijn eigenlijk nog meer z'n verwondingen, buiten dat hij in coma ligt?' Vraagt ze opeens. 'Uhm.. Hij is veel te dun.' Zeg ik. Ik ga niks zeggen over de littekens. Ik denk dat ik het ook niet mocht weten. 'Verder weet ik het niet.' Zeg ik als de dokter binnen loopt. 'Hallo. Dokter Bergsen.' Zegt hij en steekt z'n hand uit naar Johanna. 'Johanna, Louis' moeder' Ze schudt zijn hand. 'Wat zijn Louis' verwondingen buiten de coma en dat hij te dun is?' Vraagt ze. 'Nou.. Op zijn ar-..' Ik sta snel op en trek de dokter mee de kamer uit.
'Alstublieft, vertel niet aan Johanna van zijn littekens. Ik denk dat het ook niet de bedoeling was dat ik het wist.' Zeg ik snel. 'Oke.' We gaan weer naar binnen. 'Nou, het valt wel mee alleen hij heeft wat schrammen in zijn gezicht zoals u kunt zien.' Je kan inderdaad al de wondjes in zijn gezicht zien. 'En hij heeft zijn been gebroken. We hebben er gips om gedaan, maar als hij pas over meer dan 6 weken wakker wordt dan kan het er al af als hij wakker wordt.' Legt de dokter uit. Johanna knikt.
