1 YUMRUĞUMA BAKAR

Raund-2

Gözlerimi araladığımda hastanedeydim, acıyla dudaklarımı kıpırdattım,

"Lanet olsun."

Belki de ölmüştüm, belki de yaşıyordum. Ama şuan ağrımayan tek bir yerim bile yoktu..

Göz kapaklarımın aralanmasını sağlayan iki parmak sonrasında kör olmamı sağlayan lazer tutuldu gözlerime.

"Gerizekalı, kör oldum.!"

Diye fısıldadım. Neden etrafımda bana 'Nasılsın?' diyen yoktu?!

"Hanımefendi, sizi buraya 2 beyefendi getirmişti. Kendileri şuan dışarıda, eğer iyi hissediyorsanız sizi görmek istiyorlar."

"Gelsinler."

Kesinlikle görmek istiyordum beni buraya getiren kişiyi, sonra da dövmek.

"Zeynep, iyi misin?"

"İyiyim Arden hocam..".

"Geçmiş olsun Zeynep kızım.."

"Sağolun müdürüm.."

Bu adam neden gelmişti ki? O gelmemiş miydi? Neden gelsindi ki? Düşmandık sonuçta, onu beklemem yanlıştı.

"Şey, Zeynep müdürümüz yeni geldi. Kerem kantine inmişti, geliyor."

Gözlerim parladı, yani ben öyle hissetim. Demek beni düşünüyordu, biliyordum!

"Ooww, uyandın mı Dert?"

Diyerek içeri giren Kerem'den başkası değildi. Çok sinir bozucu bir ses tonunu kullanıyordu benimle konuşurken.

"Uyandım işte, kör müsün?"

Dedim müdürümüz ve Arden odadan çıktığında. Yanıma geldi, ben de yastığımı güçlükle dikleştirdim.

"Neyin var senin? Doktorlar bize hiçbir şey söylemiyor, yakının değiliz diye."

Boş gözlerle baktım ona, yakınlığımızdan rahatsız olup yastığa kendimi bastırdım.

"Sana ne?"

"Zeyneep, bir hastalığın var değil mi?"

"Bu. Seni. Alakadar. Etmez. Hem sen neden geldin?"

"Nankör müsün?"

"Egolu musun?"

Göz devirdi, öfkeyle gözlerine baktım. Dibime girdi.

"Maçı diyorum, bitiremedik diyorum."

"Başlamış mıydık ki?"

Öfkeyle çenemi sıktı. Canım acıdığından olsa gerek yüzümü buruşturdum.

"Senin bu laf cambazlığın yetti Dert. Çık ring'e. Göster gücünü. Ama lafla değil, kasla!"

"Bırak."

"Hah."

Çenemi tutan elini tutum sıkıca. Çekmeye çalışsamda bırakmadı.

Adam inat.

"Bı-rak.!"

Tek korktuğum şey, beni yine öpmesiydi. -ki yapacağa da benziyordu.-.