"1 Yumruğuma bakarsın Zeynep Dert."- halâ ıslak olan kıvırcık siyah saçlarını yana savurdu genç boksör, ardından adice sırıttı.
"1 Yumruğuma bakarsın Kerem Sayer."-parmaklarını ıslak ama şekli değişmemiş turuncu saçlarının arasından geçirdi, bir kad...
Özleyen sabırla bekleyen umudunu asla kaybetmeyen wattpad ailem, Uzun sürelik Wattpad'den ayrı kalmamı gerektiren olaylar yaşadım. Umarım anlayışla karşılarsınız. Sizleri ve bu hikayeyi çok özledim, lütfen affedin 🙏💖
//Zeynep Dert//
Hayatımda hep inatla yaşadığım düşüncesinin beynimi sarmasıyla adımlarımı geriye yönlendirdim. Her ne kadar kendimi küçük düşürmek hoşuma gitmese de bir takım şeyleri geride bırakamaz mıydık? -Ahh ne zamandır umutla bir şeyler bekler oldum bilemiyorum.-
Kapının önüne ulaştığımda gözlerimi kapattım kendimden emince kararlılıkla gözlerimi araladığımda kapı açıldı ve tek bakışta etkilendiğim yosunumsu yeşil gözlerle karşılaştım.
"Sana laf anlatmadan gitmemeye karar verdim."
Dudaklarımdan çıkan kelimelerin şokunu henüz atlatamamışken güçlü kollarıyla bedenimi sarmıştı. Nefesimin kesildiğini sanmıştım.
"Şuanda bir sarılmama bakarsın Dert."
Titreyen vücudumu kendine bastırdığında gözlerim kapandı, omzumun ıslandığını hayal ediyor olabilir miydim? Yoksa o gerçekten ağlıyor muydu?
Sıktığım yumruklarımı teselli edercesine tereddütsüz belinde birleştirdim, iki insanın kalbi birbirine ancak bu kadar yakınlaşabilirdi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kerem.."
"Zeynep.. Sa-sana ihtiyacım var."
Arada burnunu çekerek konuşması ağladığını onaylıyordu. Kollarımı belinden yavaşça sıyırdım güçlükle ensesinde birleştirdim ağır hareketlerle kendimi geriye çektim. Alnını alnıma yasladım ve gözlerinin en içine bakıp uzun süre sonra göz bebeklerinde kendi yansımamı görüp iç çektim.
"Buradayım."
Gözleri yavaşça yeniden dolduğunda istemsizce canım yandı. Şuan ne yaptığım, neden burada olduğum, niçin geri döndüğüm gibi soruların hiçbirinin yanıtını bulamazken onu deli gibi özlediğim gerçeği benliğimi ele geçiriyordu.
"Affet beni. Çok düşüncesiz bencilce davrandım-"
"Bencilce davranan bendim Kerem, aramız yeterince açık olduğu halde mesafeler ekledim."-gözlerimi kaçırdım, çok utanıyordum. Yüzsüzlüğün dibine vurmuştum. Hayatımda kaybeden taraf olmaktan nefret ettiğim için onu asla umursamadığımı farkettim. Ama ben hep böyle olmuştum..
Gözlerimi yeniden gözleriyle buluşturduğumda acınası halde gözüktüğümü düşündüm.
"Sana ulaşabilirdim, sana da sorabilirdim, öfkeme yenik düşüp senden nefret etmeye başladım oysa-"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
