1 YUMRUĞUMA BAKAR

Raund-3

Ne mi olmuştu? Her yerimin ağrımasıyla yere düşmüştüm. Hiçbir şey hissetmiyordum. Kıpırdayamıyordum bile, anlamsızca tavana bakıyordum. Etrafıma toplanmışlardı, hemşireye küfür etmek istiyordum ama ağzımı bile oynatamıyordum.

"Bilinci kapanacaktır az sonra."

"Ne? Neden?"

Arden kırgın olsam da onu onayladım. Bilincimi neden kapatmak istiyorlardı?

"Arden, sen bu işe karışmıyorsun."

Demet gözümün önünde olduğu için onun hareketlerini görebiliyordum.

"Demet Hanım! O benim öğrencim olmaktansa arkadaşım da! Saçmalamayın lütfen! Zeynep'e bir şey yapmanıza izin vermem."

Arden olmasa ne yapardım ki? Hiçbir şey.

"Zehir kanına bulaşmıştır bile, geç kaldın Arden. Geç kaldın."

'Zehir kanına bulalmıştır bile.'
'Zehir bulaşmıştır.'
'Geç kaldın.'

Beynimde yankı yapan sözlerin sonucunda uykum geldi. Ama gözlerimi kapatmamaya yeminliydim. Direttim, diretecektim.

"Zeynep.. Ne olur gözlerini kapatma."

Arden yanıma diz çöktü. Gözlerimin içine baktı. Tam karşıma geçmişti, rahatlıkla görüyordum. Demet, doktor ve hemşireler odadan çıkınca nefes almaya çalıştım.

"A-ard-ee-n."

Hızlı hızlı kesik kesik nefesler almaya başladım. Elini alnıma koydu. Ateşimi ölçüyordu sanırım. Ardından beni kucağına aldı. Bir süre sonra hastaneden çıkmıştık. Gökyüzünü görünce kesik nefesleri kenara bırakıp derin nefes almaya çalıştım.

"Zeynep uyuma lütfen."

"U-uy-kum v-var.."

"Hayır yok!"

Hissetmiyordum ayrıca, ama görüntü değişmişti. Siyah bir tavana bakıyordum. Sarsıldım, galiba arabasına binmiştik. Bir şey beni zorluyordu, içimde bir yer 'Uyu ulan, ne olacak! Şansına s*ç ki yine uyanacaksın!' diyordu. Ama bir tarafımda 'Şanslıysan, uyanamazsan?' diyordu. Ben 2. yanıma uydum, direndim. Sarsıldım yine, araba durmuştu. Biraz sonra gözlerim doldu. Canım yanıyordu, kanımda zehir vardı.

Beni şuan hiçbir şey mutlu edemezdi.
Ölecek miydim?
Ölecektim.

Neredeyim bilmiyorum. Hiçbir şey hissetmiyorum. Kalbimin attığından şüpheliyim..

Buz gibiydi, etrafımda hiçbir şey görmüyordum. Sesler geliyordu, konum değiştiriyordum. Ama hissedemiyordum. En acısı da şuydu ki;

Demet beni öldürmeye çalışıyordu.
Ben onun kızo değil miydim?
Bana nasıl böyle davranabiliyordu?
Yüreği acımıyor muydu?
Onda yürek yoktu..

Dayanamıyordum, biri gözlerimi kapatıyordu sanki. Üzerimde bir baskı vardı..

/Arden Scott/

Direnmeliydi.
Uyumamalıydı.

Zeynep'i hastaneden gizlice çıkarttıktan sonra başka bir hastaneye götürmek amacıyla arabanın arka koltuğuna bıraktım.

Acımasız bir kadındı, kızının canını yakmıştı.

Başka bir hastaneye vardığımızda sedye istedim. Zeynep'i ameliyata aldılar..

Onu kaybedemezdim, o benim çalıştırdığım öğrencimden çok dostum, sırdaşımdı.

Yaklaşık 20 dakika sonra içerden bir doktor çıktı, karşıma geçti. Dik dik baktı önce.