De 56ste Hongerspelen

Hoofdstuk 3

Vredesbewakers begeleidden haar naar het gerechtsgebouw, de plek waar ze afscheid zou nemen van haar familie. Ze ging haar familie totaal niet missen, vooral haar moeder niet, haar gemene harteloze moeder. Maar toch op een of andere manier hield ze wel van haar moeder, ze wist niet waarom, maar haar moeder bleef wel haar moeder. En Alinda, haar enige vriendin, ging ze zielsveel missen, in een jaar was dit meisje zo speciaal voor haar geworden. Ze wist zeker dat Alinda kwam. Ja.

De vredesbewakers duwden haar het gebouw in, wezen een kamer aan waar ze op haar geliefden moest wachten en lieten haar alleen. Binnen een paar minuten werd er op de deur geklopt en stormde haar moeder naar binnen, gevolgd door haar vader, die met gebogen hoofd naar binnen strompelde, hij huilde zag ze. Ze had haar vader nog nooit zien huilen. Haar moeder snikte ook zacht, ze ging bij Indy aan het tafeltje zitten waar ze aan zat en begon te praten: ’Indy, ik moet je iets vertellen, iets wat ik altijd voor je verzwegen hebt. Indy, waarom ik aan iedereen verteld heb dat je niet kon vechten, het is omdat… omdat… omdat, ik jaloers op je was.’ Hiervan keek Indy raar op, haar sterke, strijdlustige moeder was, jaloers?

Voor ze een vraag kon stellen ging haar moeder door met praten: ‘Toen ik merkte dat je goed was met de pijl en boog werd ik jaloers, het was een wapen dat ik vroeger altijd al goed wilde kunnen gebruiken. Maar het lukte niet… Het lukte niet… ik was jaloers op je, je kon het echt heel goed, ik wilde dat je hier niet mee zou pronken. Dus… dus… dus daarom zei ik dat. Achteraf heb ik er erge spijt van gekregen, ik wilde dat ik het kon terugdraaien, Indy. Ik wilde dat ik het niet had gezegd, het schuldgevoel werd steeds groter toen ik merkte dat je gepest werd…’ Haar moeder was even stil, Indy keek haar met open mond aan. Was ze goed met pijl en boog? Het zou kunnen kloppen, haar moeder zei altijd tegen haar dat ze maar niet met de pijl en boog moest trainen.

 Waarom had haar moeder dit gedaan? Waarom had haar moeder haar deze pijn aangedaan? Ze had ervoor gezorgd dat iedereen haar haatte, dat iedereen har pestte… Nee. Nee, Indy, dacht ze bij zichzelf, het had er ook voor gezorgd dat zij en Alinda bevriend raakten. ‘Dankjewel mama, dat je dit gezegd hebt, bedoel ik, het spijt me, het spijt me ook, vanwege mij gedrag naar jou toe.’ En toen waren ze verstrengeld in een knuffel, Indy vond het fijn, een fijn moment. Toen maakte Indy’s moeder zich los uit de omhelzing en pakte Indy’s gezicht zachtjes vast, ‘Weet je waarom ik zei dat niemand jouw plaats in moest nemen?’ Indy schudde haar hoofd. ‘Indy, het pesten houdt op als je wint, als je laat zien dat je kan vechten, dat je met pijl en boog overweg kan. Je moet het doen Indy. Ik weet dat je het kunt, je vader en ik weten dat je het kunt.’

Indy keek eerst naar haar moeder die haar met smekende en betraande ogen aankeek en toen naar haar vader, die al die tijd niks had gezegd, ‘Tuurlijk, voor jullie,’ haar vader liep naar haar toe, gaf haar een kus op haar kruin en opende zijn mond om iets te zeggen, maar hij werd onderbroken door een ongeduldige vredesbewaker, ‘De vijf minuten zijn voorbij!’ zei hij nors, haar vader en moeder knikten keken haar nog één keer aan en verlieten toen de ruimte. De vredesbewaker sloot de deur en ze was weer alleen. Ze voelde zich leeg van binnen, maar ze had nog een sprankje hoop, een minuscuul sprankje hoop, dat ze dit overleefde.

Toen werd de deur opengedaan door degene die ze het liefst wilde zien: Alinda. Ze stormde huilend op Indy af en sloeg haar armen om haar beste vriendin heen, ‘Waarom jij? Waarom jij?’ mompele ze zacht, ze zaten een hele tijd zo, allebei huilend. Toen zei Aianda wat, ‘Je komt terug, wat je er ook voor moet doen, hoor je me? Je moet je niet aansluiten bij de beroeps, dat zou dom zijn, ze zijn heel sterk, ze vermoorden je. Je moet zelf bondgenoten zoeken en je moet de beroeps te slim af zijn. Jij bent slim genoeg, Indy, geloof in jezelf.’ Ze keek Indy met een streng gezicht aan. Indy lachtte, ‘Ik probeer het, voor jou en je broertje, als ik win krijgt hij het geld.’

‘Indy,’ ging haar vriendin verder, ‘je moet opvallen, een beetje, genoeg, dat sponsors je zien en geïnteresseerd raken. Maar je niet teveel opvallen, niet laten zien wat je kan, alleen bij de persoonlijke training, je moet… Je moet…’ ‘Alinda, het lukt wel, hoop ik, maak je maar niet teveel zorgen, ik zal precies doen wat je net zei.’ Alinda knikte even kort en glimlachtte toen.

 ‘Ik heb nog wat voor je,’ zei ze zacht, ‘een districtsaandenken bedoel ik, je moet beloven dat je het zult dragen. Beloof het.’ Indy knikte, ‘natuurlijk, wat het ook is, ik zal het bij me dragen in de arena,’ ze zag dat Alinda straalde. Ze stak het pakje naar Indy uit, een heel klein pakje, dat heel mooi ingepakt was, het had waarschijnlijk veel geld gekost. Ze maakte het open en haalde er een klein doosje uit, ze opende het voorzichtig en zag het… Een klein, gouden ringetje, het was heel fijn en prachtig. Voorzichtig pakte Indy het uit het doosje en legde het in haar hand, ‘wauw… het is… prachtig. Hoe kom je eraan?’ stamelde ze.

‘Ik kreeg het ooit van mijn vader… Net voordat hij overleed, het was heel speciaal voor me. Ik wil dat je het draagt in de arena, dat je een stukje van mij draagt, alsof ik… alsof ik altijd bij je ben.’ Indy stopte het ringetje terug in het doosje en legde het op tafel, toen gaf ze haar vriendin een knuffel, die wel een eeuwigheid leek te duren. Toen vloog de deur open, de vredesbewaker van net riep dat het  afscheid voorbij was. En Alinda verliet de kamer, 'En jij moet met mij mee.' zei de vredesbewaker tegen Indy.