GERÇEK

6.BÖLÜM:Hisler

Yalnızlık tek kişi yaşanır ve bir tercihtir yalnızlık. Yalnızlık paylaşılamayan tek duygudur.

Sen hiç kalabalığın içinde kendini yalnız hissettin mi ya da kaybolmuşluğun içine düşüp bağıra bağıra sustun mu? İşte ben tam da bu durumdayım.

Artık okula gelirken isteksizdim zaten alışamamıştım ve buraya geldiğimden beri sakin olan hayatım bir anda yerini aksiyona bıraktı.

Ne zamandır da Harley'i göremiyorum acaba nerededir. Sınıfa erken gitmiştim Harley'i beklemeye başladım ama gelmedi ve ders çoktan başlamıştı.

Dersin bitişinde hemen dışarı çıktım. Okuldan bir an önce gitmek istiyordum zaten başka da dersim yoktu. Okuludan tam çıkacağım sırada arka bahçeden bir ağlama sesi duydum ve hemen sesin geldiği yöne doğru ilerlemeye başladım. Harley'i gördüm duvara sırtını yaslanmış, dizlerini kendisine doğru çekmiş bir şekilde, oturmuş ağlıyordu. Hemen yanına gittim.

"Harley ne oldu? " Hıçkırarak ağlıyordu ne yapacağımı bilemedim.

''An...Annem...?'' Sözünü tamamlayamadan orada bayıldı.

Hemen ambulansı aradım ve çok geçmeden gelmişlerdi Harley'i sedyeye alıp götürdüler. Hastaneye vardığımızda hala baygındı. Durumunun iyi olduğunu söyleyip bir odaya aldılar. Baş ucuna sandalye çekip beklemeye başladım , yarım saat sonra kapı açıldı ve içeri Harley'in arkadaşları girdi bana bakıyorlardı. Onlarla daha tanışmamıştım. Yeni gördüm bile diyebilirdim.

"Ne oldu ona?? "

"Ben şey .... Onu okulun bahçesinde gördüm bay... "

Harley uyandı ve arkadaşlarına seslendi gözlerini aralamay çalıştı. Yorgun ve bir o kadar da soluk bir sesle

"Lisa,Maria? "

"Evet canım biz geldik iyi misin? "

Cevap vermeden bize baktı bir süre , önce yanaklarından iki damla yaş süzüldü daha sonrada kendini tutamayarak ağlamaya devam etti o kadar çok ağlamıştı ki odanın içinde hıçkırıkları yankı yapıyordu ve sonunda bize dönüp

''A...Annem annem öldü....'' derin bir sessizlik oldu odada sadece Harley'in yutkunuşları odada duyuluyordu. Daha fazla dayanamadım ve göz yaşlarım sanki beni terk etmek istermişçesine yanaklarımdan aşağıya süzüldü.

Oda daha fazla kalmaya dayanamadım ve dışarı çıktım Harley'in biraz daha yanında kalırsam daha çok ağlayacaktım. Ve bu durum onu daha çok üzecekti.

"Şey Aria... "

Hemen arkama döndüm ve bana yetişmeye çalışan Lisa ve Maria'yı gördüm. Durdum ve yanıma gelmelerine izin verdim. Hiç konuşmadan dışarıya çıktık. Dışarıdaki soğuk ve rüzgar bir anda öylesine yüzüme vurdu ki tuzlu gözyaşımdan ıslanmış yanaklarımı kurutup yaktı. Bunu umursamadan hemen lafa girdim.

"Harley'in daha çok yanında olmamız gerekiyor. "

"Aynen öyle biz onun yanında olacağız arkadaşları olarak. " Maria'nın sesi korumacı ve sertti.

"Aynen hep beraber onun yanında olmalıyız ona moral be destek vermeliyiz. Öyle değil mi Maria... " Lisanın sesi daha naif ve sevecendi.

"Bence artık yanına dönelim yalnız kalmasın daha fazla. "

Odaya doğru yürümeye başladık. Anlam veremediğim bir şekilde Maria bana çok sert bakıyordu
Beni burada istemediğini çok açık bir şeklide belli ediyordu.