next generation

{} 5 {}

Vandaag is de dag dat ik Lieve gaan voorstellen aan hem. Alex opent de deur voor me naar de kamer. Maar zijn vader hebben ze weer tegen de muur geketend. 'Een kwartier' zegt Alex waarschuwend.

Zijn vader knikt. Alex geeft eerst een kus op mijn hoofd en dan op het hoofd van Lieve. Hij loopt de kamer uit en sluit de deur. 'De derde' zegt hij glimlachend.

Ik knik en zeg: 'Dit is Lieve.'

Ik loop naar hem toe en hou Lieve zo dat hij haar goed kan zien. 'Ze lijkt veel op jou' zegt hij.

'Meer dan die andere twee' zeg ik.

Hij gniffelt. 'En hebben ze al voor slapeloze nachten gezorgd?'

'Oliver wel, Ilano al heel veel. Zij nog niet.'

'Mmh. En zij is de jongste?'

'Ja, Oliver word Alpha.'

'De drieling was zeker wel blij toen ze hoorden dat jij drie pups droeg.'

'Heel blij. Maar mag ik vragen waarom ze u weer aan de muur hebben geketend?'

'Alex wil niet dat ik haar kan aanraken. Hij is bang dat ik haar dood.'

Ik knik. Hij glimlacht, 'ga zitten. Je lichaam is nog steeds niet gewend aan dat lange staan.'

Ik pak de stoel en zet die een paar meter voor hem neer. Ik ga erop zitten en zeg: 'Zo.'

Hij grinnikt. 'En hoe is mijn dochter' vraagt hij, 'praat ze nog steeds op een babytoontje tegen ze.'

'Ze houd vol dat ze dan sneller leren praten.'

'Pups gaan praten wanneer ze willen. Zeg dat maar tegen haar.'

'Ja, dat ga ik denk ik doen.'

'En denken de andere geliefden ook al aan pups?'

'Ik denk dat ze deze drie al genoeg vinden. We hebben onze handen vol aan hen.'

Hij grinnikt. 'Maar uiteindelijk gaan ze kruipen' zegt hij grijnzend, 'en dan hebben jullie minder te doen.'

'U heeft een punt' zeg ik knikkend. 

Hij grinnikt. 'Ze zullen er vast over denken' zeg ik, 'maar ik luister geen gesprekken af of zo.'

'Dat snap ik.'

Lieve niest. 'Gezondheid' zegt hij grijnzend, 'kleine meid.'

Ze gaapt. 'Mag ik wat vragen' vraag ik.

'Natuurlijk' zegt hij glimlachend.

'Hoe oud bent u?'

'Waarom wil je dat weten?'

'Nou Alex is eenentwintig nu en ik achttien. Hoe oud was u toen Alex werd geboren?'

'Vierentwintig.'

'Dus dan bent u nu vijfenveertig...'

Hij knikt. 'Heel goed. Rekenen is zeker niet je sterkste punt?'

'Niet echt. Maar ik ben natuurlijk niet opgevoed door wolven die me dat goed konden leren. Ik heb meteen geleerd om mensen te dienen.'

Hij knikt, 'en hen ga je leren om mensen te helpen en ga je wel dingen leren die jou nooit geleerd zijn zeker?'

Ik knik. Hij glimlacht, 'dat begrijp ik heel goed.'

Alex komt binnen. 'Kwartier is om' zegt hij, 'kom Bella.'

Ik sta op. 'Tot snel weer' zegt Sebastiaan glimlachend, 'Bella.'

'Tot snel weer' zeg ik glimlachend.

Ik loop de cel uit. Alex brengt zijn vader samen met vier andere wachters terug naar zijn cel. Daarna neemt hij me mee naar huis. Wanneer we thuis zijn duwt Alex me zacht tegen de muur. 'Waarom was je zo dichtbij met mijn vader tegen haar' vraagt hij.

'Hij kon toch niets. Hij is vastgebonden! Alex je bent te overbezorgd. Jij bent buiten de cel. Ik mindlink je meteen als ik ook maar iets verdachts zie.'

Hij zucht, 'het spijt me. Maar ik wil jullie niet kwijt.'

Ik knik en zeg: 'Dat snap ik best Alex. Ik zal niets gevaarlijks doen. Voor haar kan ik dat niet bepalen.'

Hij grinnikt en kust me. 'I'm sorry' zegt hij, 'I love you.'

'Love you to' zeg ik zacht.