next generation

{} 17 {}

p.o.v Alex

Ik ijsbeer door de kamer heen. Er is geen enkel spoor van Bella! Ome Floris, Ian en Roos zeiden dat ze ging rennen maar binnen de grenzen bleef. Dus dan is ze nog ergens binnen de grenzen! Maar waar dan?!

Waarom ging ze überhaupt alleen rennen! Ze weet dat ik dan hartstikke ongerust word!

Oliver en Ilano zitten op de bank naar me te kijken. 'Misschien is mama in slaap gevallen' oppert Ilano.

Ik schud mijn hoofd. 'Of is ze gevallen' zegt Oliver.

Ik schud weer mijn hoofd, 'dan zou ik dat voelen. Beide dingen voel ik dan en die voel ik niet.'

Roos komt de kamer in. 'En' vraag ik meteen, 'iets gehoord?'

'Nee, niets.'

'Waar is ze in vredesnaam?! Ik sluit haar op als ze weer terug is hier! Meteen!'

'Alex, kalm aan. Bella loopt niet in zeven sloten tegelijk!'

Ik blijf stilstaan en kijk haar aan. Mijn woedende wolf wil alles overnemen maar dat sta ik niet toe! Niet nu! Ik moet kalm blijven inderdaad! Want als ik overhaaste dingen ga doen gaat het mis.

Dan kan ik roedelleden pijn doen of nog erger mijn eigen kinderen! Als ik dat doe worden ze net als ik. Iemand die zijn wolf niet kan bedwingen!

'Heeft ze je geblokt' vraagt Roos.

'Ja, of ze is te ver weg. Maar dat is raar want ze zou binnen de grenzen blijven en iedere wachter staat op scherp.'

'Ook bij het meer?'

'Het meer? Denk je dat ze daar is?'

'Het kan toch.'

Ik knik en loop naar buiten. 'Waar ga je heen' roept ze me achterna.

'Mijn vrouw zoeken! Voordat er iets ergs gebeurd met haar!'

Ik transformeer. 'Mogen we mee' vraagt Oliver.

Ik knik en ga op de grond liggen. Ze klimmen op mijn rug. Ian komt aanrennen in zijn wolvenvorm. "En"  vraag ik.

"Niets. Ik had haar niet alleen moeten laten gaan! Het spijt me Alex, ik faalde."

"Bella is koppig. Ze was sowieso wel gegaan met of zonder jouw medeweten. Je wist ten minste dat ze is gaan rennen. Dat is al een spoor."

"Waar ga je nu heen?"

"Het meer, daar heeft nog niemand gezocht."

"Ik ga mee. Voor jullie bescherming. Vooral voor die twee."

Ik knik en we beginnen met rennen. Oliver en Ilano houden zich goed vast aan mijn vacht. Ik ren razendsnel naar het meer. Maar daar is niemand. Ik zie wel dat er hier een soort van gevochten is. Hoe kan dat?! Door wie?! Met wie is er gevochten?!

Ik haal diep adem en ruik Bella's geur. Ik ren langs de oever waar geen struiken groeien en heel raar geen wachters zijn. Kon mijn vader zo wegkomen met Lieve?! Is dat mogelijk?! Nee, want wij waren hier! Hebben we dan iets gemist in de haast om naar huis te komen?!

Ik haat al die vragen waar ik geen antwoord op krijg. Ik hoor wat geritsel opeens. Ik kijk om me heen. Ik zie niets en ruik niets behalve dan modder en de waterplanten. Ik snuif de lucht nog eens op. Ik ruik Bella's geur nu helemaal niet meer.

Waarom raak ik altijd sporen kwijt! Eerst die van mijn vader en nu die van Bella! Ian komt naast me staan. "Ik rook Bella"  zegt hij.

Ik knik. "Ik ook. Maar ik ben het kwijt."

Opeens zien we een wolf tussen de bomen door schieten. We rennen achter hem aan. Het is een bruine wolf. Hij is jong gezien zijn grootte en het is geen Alpha of Bèta wolf. Die zijn dan groter!

Ian en ik grommen. Dan opeens duikt de wolf van een klif. Er is een waterval daar en beneden een meer. Hij veranderd in zijn mensenvorm en ik kan zien dat hij bruin haar heeft en groene ogen. Hij duikt in het water en komt niet boven. Ik grom. "Die moet dood zijn" zegt Ian, "niemand overleeft die val."

Ik knik instemmend. "Ik mindlink Alpha Bernard, dit is zijn land. Ik kan niets doen hier."

Ian knikt en we rennen weer terug. Ik duik nog wel even het struikgewas in en vind een brief. Ik laat Oliver de brief vasthouden we rennen naar huis. Daar transformeer ik terug en trek een korte sportbroek aan.

Ik loop naar mijn werkkamer. Ilano en Oliver kruipen samen op één stoel. Ik open de envelop en lees de brief. Hij is geadresseerd aan mij!