next generation

{} 9 {}

Ze laten me allemaal hun speciale "gave" zien. Allemaal zijn ze uniek. Eén verdwijnt heel even maar komt daarna terug met een beetje eten. Dat geeft hij aan me. Ik eet het op. Het is heel erg lekker. De man heet Niels. Hij is ongeveer even oud als opa Sebastiaan.

Ze hebben dus allemaal iets wat ze goed kunnen. Donovan kan dus goed dingen bedenken. Dylan kan goochelen.

Seth kan oude talen lezen. Seth heeft zwart, langer haar en groene ogen.

Rafael kan heel goed tekenen. Hij heeft grijs, kort haar en blauwe ogen.

Martin kan goed dingen repareren. Martin heeft rood haar en groene ogen.

Roy is heel goed in muziek maken. Hij kan heel veel instrumenten bespelen.Roy heeft donkerblond haar en grijze ogen.

John kan tegen zilver. Zijn vacht is zilver kleurig grijs. Zijn haar is wit en zijn ogen zijn felblauw.

Louis is de dokter voor verwondingen hier. Hij heeft grijs haar, bruine ogen en is volgens mij de oudste van iedereen hier.

Stefan kan al van heel ver gevaar ruiken. Hij ruikt op één of andere manier ook of je bang bent of niet. Daarom staat opa ook dicht bij hem. Hij wil weten hoe gestrest ik ben met al deze vreemde rogues hier. Stefan heeft trouwens zwarte haren en bruine ogen.

Jacob, ofwel Jake, is iets jonger dan de rest. Ze noemen hem ook wel Benjamin omdat hij de jongste is. Hij heeft niet echt iets speciaals wat hij goed kan, behalve dan grappen vertellen.Jake heeft bruin haar en groene ogen.

Als iedereen zijn trucje heeft laten zien aan me laat opa Sebastiaan me een kamer zien. 'Dit is jouw kamer vanaf nu' zegt hij glimlachend, 'Jake kan het met je op gaan leuken morgen. Oké?'

Ik knik. 'Ik moet iets overleggen met de jongens. Blijf je hier of luister je mee?'

'Mee luisteren.'

Misschien gaat dit over een plan om papa en mama en de roedel aan te vallen. Dat wil ik niet! Als dat zo is kan ik misschien ontsnappen en iedereen waarschuwen!

Hij neemt me aan mijn hand mee terug de grote kamer weer in. 'Vergadering' vraagt Doc.

Opa Sebastiaan knikt alleen en gaat op een stoel zitten. Hij tilt me op zijn schoot. De rest gaat aan de tafel zitten. Ieder lijkt zo zijn eigen plaats te hebben. 'Oké' zegt opa, 'nu Lieve hier is wil ik dat iedere dag één iemand op haar let. Maakt mij geen donder uit wie als iemand maar op haar let. Vandaag let ik op haar. Morgen iemand anders. Vrijwilligers?'

'Ik doe het wel' zegt Niels.

Hij glimlacht naar me. Ik glimlach terug. 'Dat is dan geregeld' zegt opa Sebastiaan, 'andere kwestie. Niemand verlaat het gebouw zonder mijn weten. Als iemand dat wel doet kom ik achter hem aan. Duidelijk?'

Ze knikken allemaal. 'Goed, Stefan. Jij hebt sowieso iedere dag uitkijk. Ik heb nog iets voor je waaraan je de geuren kunt ruiken. Mijn zoon weet je al.'

Stefan knikt. 'Oké' zegt opa Sebastiaan, 'hoe laat leven we?'

'Elf uur' zegt Doc, 'trainingstijd dus.'

Opa Sebastiaan knikt en tilt me op. Hij zet me neer op de grond. 'Blijf je kijken Lieve?'

Ik knik. Opa Sebastiaan zet me neer op de tafel. 'Blijf jij maar even hier dan' zegt hij, 'wij gaan ons omkleden.'

Ik knik. Opa en de rest lopen allemaal een kamer in. Ze komen terug in hun wolvenvormen. Opa is de grootste van hen allemaal. John heeft inderdaad een zilverkleurige vacht zoals hij zei. Het is een mooie vacht. Veel mooier dan die van de rest. Opa laat iedereen sparren tegen elkaar zie ik. Hij loopt rondjes om hen heen. Na even gaan ze allemaal weer terug de kamers in. Ze komen weer naar buiten met kleding aan. Ik ben in de tussentijd van de tafel af gesprongen. Opa Sebastiaan tilt me op, 'laten we maar gaan lunchen. Heb jij ook honger Lieve?'

'Een beetje' zeg ik.

Hij tilt me door een andere deur heen. Er is een soort keuken met een hele lange tafel. Opa Sebastiaan gaat aan het hoofd zitten. Mij zet hij neer op de stoel links van hem. Niels zet brood neer op tafel en allerlei soorten beleg. Ik maak een boterham met chocopasta voor mezelf. De jongens zijn aan het praten en lachen. Ik observeer ze goed. Dat heeft papa me geleerd. Als ik ergens weg wil kunnen komen moet ik eerst de situatie goed observeren.