next generation

{} 23 {}

p.o.v Isabella

We lopen de kamer uit en zodra hij de deur heeft gesloten vragen de jongens: 'En?'

'Opgelost voor nu' zegt Sebastiaan, 'maar ehm... Bella meende je dat?'

'Dat ik u voor nu vergeef? Voor het slaan wel. Dat was uw wolf. Voor het doden van mijn familie en roedel zal ik u nooit vergeven.'

Hij zucht, 'dat is meer dan weet ik hoeveel jaar geleden.'

'Moet ik die littekens nog eens laten zien om u te herinneren wat ik heb doorgemaakt?!'

Hij gromt dreigend. 'Hou daarmee op' roept hij, 'nu! Ik weet wat ik deed!'

'Heeft u er spijt van?'

Hij kijkt me een paar seconden glazig aan. 'Nee dus' zeg ik terwijl ik naar mijn kamer loop.

'Bella, blijf hier.'

'Of anders' vraag ik terwijl ik de deurklink vastpak.

'Of anders kom ik gewoon achter je aan.'

Ik haal mijn schouders op en loop mijn kamer in. Ik ga op bed zitten met mijn rug tegen de muur. Hij komt twee seconden later binnen. 'Bella' zegt hij,  'ik wil even praten.'

'En ik niet. U heeft geen spijt voor al die moorden!'

'Mijn wolf deed het!' 

'U deed het! U had uw wolf tegen kunnen houden!'

'Dat had k niet! Alex kan dat ook niet!'

'Alex kan dat wel. Hij is niet kwaad geworden op Ian omdat hij ervoor vocht om u tegen te houden. U stelde Floris er verantwoordelijk voor dat uw vrouw is gestorven! Alex heeft Ian vergeven. Ian was bijna dood! Net als Floris heb ik gehoord.'

Hij gromt dreigend. Ik grom terug. 'Bella, ik heb zo mijn redenen om boos te zijn!'

'Net als Alex en dat is hij niet!'

Hij pakt me beet en duwt me op mijn rug op het bed. 'Luister naar me Bella' gromt hij, 'ik heb spijt van dat ik je sloeg. Ik heb spijt van de moorden die ik pleegde op onschuldige kinderen en vrouwen. Dat spijt me Bella!'

'Maar niet van mijn vader of grootvader of oom!'

'Bella!'

Zijn greep rond mijn polsen word strakker. Ik probeer los te komen. 'Bella luister naar me!'

'Dat doe ik maar ik vergeef u gewoon niet!'

Hij laat me los en gaat voor de deur staan. 'Wij blijven net zo lang hier tot jij mij begrijpt en ik jou' zegt hij nors.

'Ik begrijp u.'

'En ik jou niet. Waarom ben je zo boos op me dat ik ze doodde?'

Ik zwijg. 'Bella alsjeblieft.'

'Ik heb verteld waarom ik boos op u ben!'

'Je bent niet boos omdat Morris je pijn deed!'

'Ik ben boos op u omdat ik mijn ouders nooit gekend heb! Ik heb nooit kunnen praten over meidendingen met mijn moeder! Nooit kunnen stoeien met mijn vader! Nooit thee kunnen drinken met mijn grootouders! Nooit iets... iets...'

Er komt een brok in mijn keel. Ik kijk weg en zet mijn nagels in mijn handpalmen. Hij gaat voor me zitten op zijn knieën. 'Was dat nou zo moeilijk?'

Ik kijk hem aan en het voelt alsof er iets in me knapt. Ik val hem aan.