" Daddy " ft. Niall Horan

~2~

Ja, ze zeiden dat ze voor opvang zouden zorgen, daarbij dacht ik niet aan een adoptie-centrum, maarja, hier verbleef ik nu al drie, lange jaren. Iedereen die hier kwam wou een jong kindje, en geen puber van bijna achttien. Verveeld zat ik op mijn mobieltje toen Collin, mijn broertje, binnenkwam. Hij was pas zeven. Hij had onze ouders nooit echt gekend, en was hier opgegroeid. 'Heyyy, Collin, hoe gaat het?' Ik was net als een soort moeder voor hem, als hij ruzie had, hielp ik altijd met het oplossen, en hij kon echt alles aan me zeggen. 'Goed Amy, er komen vanmiddag weer mensen kijken, misschien worden we nu wel geadopteerd!' Hoopvol keek hij me aan. Ondertussen had ik alle hoop al verloren, ik moet alleen wachten totdat ik achttien was, dan kan ik Collin 'adopteren' en verder gaan met mijn school. 'Misschien wel.' Ik wil hem zijn hoop niet afnemen. 'Wil je dat ik je voorlees?' 'Ja! Uit mijn lievelingsboekje!' Lachend pak ik het boekje. Het ging over een prinses en een prins die een onmogelijke relatie hadden, een soort Romeo en Julia. Het heet "Let your heart speak". Ik begin voor te lezen. 'Er was eens een prinses, ze had blond, krullend haar, en had een heel mooie grote jurk. Maar deze prinses leefde niet in een groot kasteel, zoals in de meeste verhalen, maar in een gewoon huis. Op een dag kwam er een prins langs, en nam haar mee naar zijn kasteel. Maar de prins had al een andere prinses. Nu werd de stads-prinses nog verdrietiger dan voorheen. Uiteindelijk gingen de prins en de andere prinses uit elkaar, zodat de stads-prinses en de prins konden trouwen. En ze leefde nog lang en gelukkig.' Wauw, echt een saai, kort sprookje, maar blijkbaar vindt Collin het wel leuk, want hij begint te klappen. Karina (de directrice van het verblijf) komt binnen. 'Kom op, jullie moeten allemaal naar de zaal gaan, er is iemand die jullie misschien wil adopteren.' Gelijk staan alle kinderen op en lopen de deur uit. Ik loop met Collin achteraan en vang nog een blik op van Karina's ijzige en strenge ogen. Als we de zaal binnen komen, gaat iedereen zitten. Er zijn hier niet zoveel kinderen, maar 15. Iedereen kijkt met zijn schattigste blik naar de vier jongens voor in de zaal die me vaag bekend voorkomen. Een blonde jongen staat met Karina te praten. Als ze zich omdraait om naar haar kantoor te lopen, draait de jongen zijn ogen en steekt zijn tong naar haar uit. Lachend kijk ik hem aan, ik denk dat ik hem wel mag. Iedereen gaat in een rij staan en stelt zich aan de jongens voor. Als mijn broertje aan de beurt is, loopt hij langzaam naar de jongens toe. 'Hi, ik ben Collin, ik ben zeven jaar.' Hij geeft de jongens om de beurt een hand, eerst een olijfkleurige, zwart harige jongen. 'Hey, ik ben Zayn.' 'Hiiii, ik ben Harry, ik ben al 19' Harry lijkt wel een beetje op Collin, hij heeft net zoals hem bruin, krullend haar, en een ovaal-vormig, bruinig gezicht. 'Hey ik ben Niall, ik ben 20 jaar, kom uit Ierland, Mullingar om precies te zijn en...' 'Jaja Niall, je hoeft niet gelijk je levensverhaal uit te leggen.' Onderbreekt de volgende jongen hem. 'Ik ben trouwens Louis.' Collin loopt weer terug naar mij. 'Kom Amy, jij ook!' Ik loop naar voren. 'Hiii, ik ben Amy, Collins zus. Ik ben bijna achttien.' Ik kijk de Niall jongen aan en begin spontaan te lachen. Tot mijn verbazing begint hij ook te lachen, en binnen no-time liggen we allebei in de slappe lach, terwijl iedereen ons vreemd aankijkt. Na vier minuten zijn we eindelijk klaar met lachen, en stelt hij zich nu ook voor aan mij. 'Ehm, ja, ik ben Niall, maar iedereen noemt me Nialler. Ik ben twintig jaar en kom uit Mullingar.' 'Jullie komen me vaag bekend voor, heb ik jullie eerder gezien?' Verbaast kijkt hij me aan. 'Ja, wij zitten in een band, One direction, ken je die?' One direction, wacht eens even, voor het ongeluk van mijn ouders was ik fan van die band! Maar sinds ik hier in het adoptie huis ben, kan ik het 1D nieuws niet meer volgen, omdat we hier geen wifi hebben. 'Oh ja, ik was fan van jullie tot een paar jaar geleden.' Niall/nialler trekt een wenkbrauw op. 'Waarom nu niet meer?' 'We hebben hier geen internet, dus ik hoorde niks neer van one direction, en ja, uiteindelijk ben ik jullie vergeten, tot nu dan, maarehm, er waren toch vijf leden?' 'Yup, Liam moest weg, maar we komen hier toch vooral voor mij.' ik keek in Niallers helderblauwe ogen en trok mijn wenkbrauwen op. 'alleen voor jou? wil jij alleen iemand adopteren? je bent maar 20!' hij keek me verbaast aan. 'Ja.' Karina kwam aangelopen. 'Amy, laat meneer Horan even met rust ja? Ga naar je kamer.' Ik draai mijn ogen en loop de trappen op naar mijn kamer. Ik zit tegen de roze muur aangeleund terwijl ik een boek pak genaamd "I just wanted a normal life" het gaat over een meisje die al heel lang een vriendje heeft, maar uiteindelijk moet verhuizen naar Zweden. Eigenlijk zijn de hoofdlijnen niet zo origineel, maar het is wel een leuk boek. Ik word wakker geschud door Karina die naast mijn bed staat. 'Amy, kom op, niet zoveel dromen! Kom even mee.' Ik doe mijn boek dicht en loop achter haar aan. Eenmaal beneden lopen we verder naar haar kantoor waar Niall tot mijn verbazing ook zit. Rustig ga ik op een lege stoel zitten. 'Meneer Horan wil je iets vragen.' Ik keek in Nialls Lichtblauwe ogen. 'Ehm, ja, Amy, ik wil je graag adopteren, vind je dat goed?' Wacht. Wat? O-oh, dit gaat niet helemaal volgens plan. 'Ehm, ik weet het niet ik bedoel, ik wil Collin niet achterlaten, maar ik wil hier wel graag weg.' Ik krijg een boze blik van Karina, maar kijk gelijk terug in Nialls ogen. 'Collin mag mee als je dat echt wilt.' Na het gesprek loop ik twijfelend het kantoor uit. Zal ik het nou wel, of niet doen? Ik loop naar Collins kamer. 'Hey kiddo.' Hij kijkt op van zijn boekje, en krijgt meteen een glimlach op zijn gezicht. 'Amy!' Ik ga naast hem zitten en aai hem over zijn hoofd. 'Wanneer gaat iemand ons nou adopteren Amy? We zitten hier al drie jaar!' Ik kijk nog een keer in Collins puppy ogen en dan weet ik het; We zijn eindelijk geadopteerd.