" Daddy " ft. Niall Horan

~ 5 ~

" Daddy " ~ 5

Ik zit verslagen op de bank in Niall's woonkamer. De politie had ons gezegd dat we moeten afwachten en niks kunnen doen. Ze kunnen pas beginnen te zoeken na 24 uur, dus nog 16 uur te gaan voor dat ze kunnen beginnen. Awesome (note the sarcasm). Ik moet gewoon iets doen. Ik kan niet gewoon tv gaan kijken terwijl mijn broertje ontvoerd is. Net als ik mijn jas wil pakken om even een stukje te gaan lopen, komt Niall de kamer binnen. 'Luister. Ik weet dat het niet echt heel toepasselijk is, en dat je je waarschijnlijk niet goed kan concentreren, maar, ik werd net gebeld, en over drie dagen moet je weer naar school.' Hij ratelt maar door, en als het tot me doordringt kijk ik hem verbaasd aan. 'Mijn broertje is vermist en ik ben net een week geadopteerd, verwachten ze echt dat ik nu naar school kan gaan?!' Niall komt naast me zitten. 'Sorry.' Ik kijk hem aan. Het is ook zijn schuld niet. Hij trekt me is een knuffel. 'Nee, ik ben degene die sorry moet zeggen, jij kan er ook niks aan doen.' Na een paar minuten trek ik me los. 'Ik ga even naar buiten, oké?' Hij staat op en pakt mijn jas van de kapstok. 'Tuurlijk, wel voorzichtig doen.' Ik pak mijn jas aan en loop door de deur naar buiten. In de verte zie ik een parkje. Ik loop er langzaam naartoe. Het is een groot grasveld, met een meertje en een paar bankjes. Ik ga op een rood bankje zitten, en doe mijn blauwe oordopjes in mijn oren. Na een tijdje naar Demi Lovato geluisterd te hebben komt er een bruinharig meisje naar me toe lopen. 'Hi, is er iets?' Ik voel haar arrogantie al heeft ze nog geen woord gezegd. Ik denk dat ik haar barbie ga noemen. Ookal is ze niet blondharig, ze is wel overduidelijk fake. 'Ja, er is iets ja, en dat ben jij, je zit op míjn bankje, hier zit ik elke dag van zes tot tien over zes, dus rot op.' Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk in haar, behoorlijk opgemaakte, Barbie ogen. 'No way, als jij denkt dat ik zo'n wijf ben die doet wat iedereen zegt, dan kan je nog lang wachten.' Ik haal opgelucht adem, normaal ben ik niet zo van het bekvechten, maar dit geeft toch wel een goed gevoel. Tot mijn verbazing zegt ze niks, en pakt ze alleen haar mobieltje. 'Ja, hallo met mij. Ja dat weet ik, maar dit is belangrijk! Oké, kom maar naar het parkje. Doei.' Als ze opgehangen heeft kijkt ze me vals aan. 'Zo. Als jij wilt wachten, best, maar geloof me, ik krijg je wel weg.' Ik walg van de manier waarop ze praat en haar lichaamshouding. Ugh, volgens mij heeft dat kind echt geen leven. 'En hoe dacht je dat te gaan doen?' Ik zit nog steeds met mijn armen gekruist op het, blijkbaar o zo geliefde, rode bankje. 'Wacht maar.' Antwoord ze met een valse Barbie glimlach. Tot mijn verbazing loopt ze weg.ik haal mijn schouders op en doe mijn oordopjes weer in. Na ongeveer een minuut voel ik iemand op mijn schouder tikken. Ik haal mijn oordopjes weer uit mijn oren en kijk geërgerd achter me. 'Als je verwacht dat ik hier weg ga dan he-' tot mijn verbazing is het niet Barbie die achter me staat, maar een blondharig meisje, die waarschijnlijk rond de zeventien jaar oud is. 'Oh sorry, ik dacht dat je iemand anders was.' Ik kijk beschamend naar de grond. 'I see, ik ben Zoë, en jij bent?' Vragend kijkt ze me aan. 'Amy.' Ik schud haar hand. 'Wat wou je me vragen?' 'Ja, is Antigone er nog niet geweest? Ik wou je adviseren om even een ander bankje te zoeken.' Ik kijk even naar alle bankjes rond het meertje waarvan er geen een vrij is. 'Wie is Antigone?' Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Barbie. 'Antigone Gray. Ze is hier iets van vier jaar geleden komen wonen. Haar ouders zijn, laten we maar zeggen, miljonairs. Er gaan roddels rond dat ze een illegaal bedrijf ofzo hebben, maar niemand weet het zeker. Ze heeft bruin haar, en groene of blauwe ogen volgens mij.' Wow dat is zowat weer een heel levensverhaal maar goed. 'Barbie dus.' Mompel ik. 'Ja die is hier wel geweest. Toen ik niet weg wou gaan, belde ze iemand en ging weer terug naar huis.' Zoë kijkt me met grote ogen aan. 'Dan moet je hier nu zo snel mogelijk weg! Dalijk komen ze je halen!' Ze pakt mijn arm en rent richting de uitgang van het park. Met tegenzin ren ik achter haar aan. 'Kunnen we niet naar mijn huis gaan? Anders wordt mijn... Vader ongerust.' Het voelt nog steeds vreemd om Niall mijn vader te noemen. 'Sure!' Ik ga vooraan lopen en pak mijn mobiel uit mijn jaszak. 'Ik bel mijn vader even, dan kan hij de poort open doen.' Zoë knikt instemmend.

A/N
Heei girrrlllzzzz,
Another chapter :)
Hope you like it :/
Xxxxxx
Love y'all
Elise