Kendime Yazarım

yalnızdık

Neredesin yalnızlığıma ışık olan fener! Yaklaşık beş altı yıldır yoksun ortalıkta. tıpkı şimdide olamadığın gibi. iliklerimden akan kan bana güç veremiyor nedense. üstelik artık vazgeçtim mutluşmuş gibi yapmaktan. anı yaşıyorum bu aralar. ve bana asık suratlıyım diye kızmayın insancıklar. en çok sizsiniz zaten bunun sebebi. neden bu kadar karmaşıksınız ki. kendime de pay biçiyorum bu konularda. bütün ağırlığımı omuzlarıma verip devam edebilir miyim yoluma bilmiyorum. bir insana güvenmek mi mesele sevmekmi anlaşmakmı bu konularda çok tecrübesisizm. unuttum sanarken tekrardan tekrardan hatırlıyorum yalnızlıklarımı. çekip gidemiyorlar hiçbir yere. ne zaman odama gitsem hep duvarlarımda o pislik gülüşleri. dönüp dolaşacağım yerin hep aynı olması içimi öylesine acıtıyorki. inkar edemiyorum hiçbir gerçeğimi.hiç bir acı öyle kolay kolay terk etmiyor bedeni. birine alışmayı seviyorum sanırım en çok. gülüşüne ağlaşına... bir insana en çok ağlamak yakışır. yalandan ağlayamaz insan. her gözyaşında gerçekler vardır tıpkı her yalnılıkta olduğu gibi. sesine alışırım ben konuşma şekline insanın. sevmediğim hiçbir şeye alışamam. sevgiye alışırım ben. acıya, hüzne, gözyaşına, özleme...