Bugün yanlışlarımı ve doğrularımı bir tarziye çıkarttığımda;
Bu terazide yanlışlarım ağır basıyor da doğrularım beni yükseğe çıkarmıyor nedense.
Kendimi eleştirmede adaletim pek iyidir ama ben bu işe anlam veremedim. Her şeyi kabullendim de bu bedenimde. İnsanların beni kabullenmesi çok zor oluyor.
Ve sonra, çok çok sonra vazgeçtim.
Suça bulanmış bu bedenim, hataları da kovamıyor hanemden. Bu bana bir bela gibi yapıştı bu aralar.
Onca yıl kaçıp durduğum ikinci şey hep ailem oldu. Ama ne garip ki onca yıl sonra o yüzleşemediğim hastalarımla beni kabullenen tek varlık da ailem oldu.
Yoruldum, hep yürüdüm ve yoruldum. Sonra ne mi oldu; yanıldım...
Hatalarımda, doğrularımda, yolumda...
Peki sil baştan başlasam bugün, bu terazi de doğruyu gösterir mi benim adıma.
Belki de kefeye ne koyduğumda vardır bir hata.
Yıllardır hatalar yaparak doğruyu aradım.
Ne mi oldu; buldum.
Şimdi ise benliğimin bütün dengesizliği ile dengemi bulmaya çalışıyorum.
Dengemi ve dengimi bulmam ümidimle...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kendime Yazarım
SpiritualYazdım ve yazdıkça rahatladım Rahatladım ve rahatladıkça Kalemim en iyi dostum oldu
