Şunu fark ediyorum;Ben güçlendikçe,Birleşiyorlar, çoğalıyorlar, yükleniyorlar ve hatta saldırıyorlar...Ama bir şeyi hesaba katmıyorlar...AnlamıyorlarGöremiyorlar...Söylediğim kelimeleri hiç durup düşünmüyorlar.Boşlar,Zamanımda ve mekanımda yer kaplamıyorlar...Ben kimsem artık;Benimle, vakitlerini öldürüyorlar...Hayır hayır körler,Gökyüzüne hiç bakmıyor.İnanmıyorlar kendilerine,Güvenmiyorlar,Ve bir güç var;O gücün ağırlığını hissedemiyorlar..Keşke yardım edebilsem onlara.Ne hikmetse bana dostça yaklaşamıyorlar.Korkuyorlar...Beni tanımıyorlar, sevemiyorlar.Evet onları bende sevemem..Çünkü zalimi;Asla sevemeyeceğimi biliyorlar.....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kendime Yazarım
EspiritualYazdım ve yazdıkça rahatladım Rahatladım ve rahatladıkça Kalemim en iyi dostum oldu
