[END] สาวยากุซ่าพิชิตใจ นายเพลบอยเย็นชา

แฟน

ณ โรงอาหารของ. Double T high school
ฉันเดินมาโรงอาหาร(คนเดียว)ด้วยความห่อเหี่ยวใจ แง~ กินข้าวคนเดียวไม่มีเพื่อนเลยอะ

" นี่ยัยเบ้! เป็นไร? เดินอย่างกับหมาข้างถนน"
เสียงเรียกของทีไทม์ทำให้ฉันตื่นจากภวัง
โอ้โห มันเปรียบฉันเป็นหมาข้างถนนเลยรึ ถ้าไม่ติดตรงที่ฉันกำลังปิดบังตัวจริงอยู่
ฉันกระโดดเตะปากมันไปนานละ

" เพื่อนไม่มาหรอ? มากินข้าวด้วยกันมั้ย? "
คิวถาม นายนี่ก็ช่างมีมารยาท คุยกับฉันแต่ตา
มองโทรศัพท์

" ม... ไม่เป็นไรหรอ-" ก่อนที่ฉันจะปฏิเสธจบฮายก็เอาแขนมาคล้องคอฉันแล้วพาไปที่โต๊ะ

" น่าๆ ไม่เป็นไรหรอก เดิมทีโต๊ะนี้มีแต่ผู้ชายมีสาวสวยน่ารักมาร่วมวงด้วยจะได้เป็นอาหารตา"
ฮายบอกแล้วทำท่าทางระริกระรี้

" หืม? สาวสวยน่ารัก? ไหนอ่ะ? ไม่เห็นมีเห็นแต่เบ้ " ทีไทม์ทำท่าทางมองหาก่อนจะยิ้มเย้ย
หนอย! หมอนี่!

" อ๊ะ! นั่นไงสวยน่ารักของจริง " ทีไทม์บอกยิ้มๆแล้วชี้มือไปที่ผู้หญิงสวยๆคนนึง
ว้าว! เป็นผู้หญิงที่น่ารักมากเลย

" ว่าไงทุกคน รอนานมั้ย? "ผู้หญิงคนนั้นทักทาย 3 หนุ่ม

" ไม่หรอก พวกเราเข้าใจว่าเธอมีงาน"
0[]0 >>หน้าฉัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนตรงหน้าฉันจะเป็นทีไทม์ที่ยัยเฟย์บอกว่าเย็นชาและน่ากลัวเพราะตอนนี้เค้ากำลังกอดเอวผู้หญิงแล้วอ้อนเหมือนลูกแมวน้อย!

" นึกไม่ถึงหล่ะสิ? " คิวรู้ทันจึงมองฉันแบบว่า
'เธอช่วยหุบปากหน่อย มันสามารถกินควายได้ทั้งตัวเลยนะนั่นหน่ะ' ฉันจึงหุบปากแล้วกลับไปมองท่าทางของทีไทม์แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะรู้ตัว

" มองอะไรยัยเบ้! ถ้าว่างนักก็ไปซื้อข้าวไป๊ "
ชิ! ไล่ฉันทั้งๆที่เป็นคนบอกให้มาเองเนี่ยนะ

" นี่ไทม์อย่าทำตัวเสียมารยาทสิ"
ว้าว! สวยแล้วยังใจดีอีก รักเลย💓

" สวัสดีจ่ะ ฉันชื่อ แคท นะฝากตัวด้วย. "
" อื้ม ฉัน. ยิปซี ยินดีที่ได้รู้จัก " ฉันยื่นมือไปจับมือของแคทที่ยื่นมาให้ เธอมือนุ่มมากเลย..

" แนะนำตัวกันเสร็จแล้ว.. ยัยเบ้! ไปซื้อข้าวซิ"
ทีไทม์สั่ง อ้าก! มันจะให้ฉันเป็นเบ้จริงหรอฟะ

" งั้นฉันขออุด้งนะ" >>ฮายสั่ง

" ฉันเอาข้าวมันไก่จ้า" >> แคท

" ฉันเอาน้ำโค็ก" >>>ทีไทม์สั่ง

" ไม่ได้ บอกแล้วไงว่าให้กินข้าวก่อน ขอข้าวมันไก่ 2 เลยนะยิปซี " แคทบอก. เอ่อ.. ทุกคนจะไม่เกรงใจฉันหน่อยรึ

" คิว นายเอาไร? "ฉันหันไปถามคิวที่ยังไม่ได้สั่งกับเพื่อน

" ไม่เป็นไร. เดี๋ยวฉันไปช่วย" คิวเสนอ ฉันว่าในแก๊งเค้าหมอนี่ใจดีสุด ฮือ~ Π_Π ซึ้ง

" คิว.. ทีไทม์กับแคทเป็นไรกันอ่ะ? "ฉันถามด้วยความสงสัย

" ทำไม? หึงหรอ? " คิวถามกลับด้วยหน้าตากวนๆในแบบฉบับของเค้า

" จะบ้าเรอะ! ฉันแค่สงสัยเพราะไม่คิดว่าคนอย่างทีไทม์จะอ้อนใครได้ถ้าไม่ใช่คนพิเศษ"

" ก็จริงของเธอ"

" สรุปเค้าเป็นไรกัน"

" ก็.... แ-ฟ-น ไง. " คิวสะกดคำ

" ฮะ! คนแบบนั้นมีแฟนได้ด้วย!? " ฉันทวนคำตอบแบบตกใจมาก

" ทำไม? เธอคิดว่าไอ้ไทม์มันเป็นคนยังไง? "

" ก็.. หล่อ. รวย. ฉลาด. และเก่งแต่ชอบใช้อำนาจและน่ากลัว "

" ชอบใช้อำนาจ? ยังไงอ่ะ? "

" ก็มีคนเล่าให้ฟังว่านายนั่นส่งรุ่นพี่ที่เข้ามาหาเรื่องเข้าโรง'บาลและไล่ออกจากโรงเรียน"

" ฮ่าๆๆๆๆ! " กรี๊ด! จู่ๆคิวก็หัวเราะขึ้นมา. บ้ารึป่าวฉันควรโทรหาโรงพยาบาลจิตรเวชมั้ย

" น.. นายเป็นไรป่ะ? " ฉันถามหวั่นๆ

" โอ้ย! ปวดท้อง. นี่เธอคิดว่ามันเป็นฝีมือไอ้ไทม์คนเดียวรึไง" คิวเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองหน้าฉัน
ฉันก็มองตอบด้วยอาการงง

" หมายความว่า... " ฉันเว้นระยะการพูด

" ช่าย~ ฉันกับไอ้ฮายเนี่ยแหล่ะที่เป็นคนจัดการ. ก็มันมาหาเรื่องก่อนทำไงได้ เนอะ"
ยังจะมา'เนอะ'อีก แสดงว่าไทม์ก็ไม่ได้ลงมือเลยหน่ะสิ งั้นข่าวลือเกี่ยวกับตัวเค้ามันผิดหรอ?
โอ้ยยย! ยังไงกันแน่ ช่างเถอะ!