[END] สาวยากุซ่าพิชิตใจ นายเพลบอยเย็นชา

เข้าโรงพยาบาล

  " ตอนนี้ผมยังบอกอะไรไม่ได้นะครับ เพราะกระสุดโดนแต่จุดที่สำคัญ "
คุณหมอบอก แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาเลยซักนิด

" งั้นคุณช่วยย้ายคนไข้ไปที่ห้อง VVIP ด้วยนะครับ " คุณพ่อบอกหมอ

" ไม่ได้หรอกครับ ห้องนั้นสำหรับที่ได้รับ
การอนุญาติจากคุณคุณากร
เจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้เท่านั้น ส่วนคนนอกเข้าไม่ได้....ครับ " คุณหมอบอกหน้าตาดูถูกต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ

( Pc : เจ้าของโรงบาลไม่ใช่เรื่องจริงนะคะ )

" อ๋อ~ หรอครับ " คุณพ่อพูดยิ้มๆ แล้วหยิบ iPhone7 สีดำขึ้นมากดหาใครซักคน

ติ๊ด

แล้วกดลำโพงเพื่อให้ได้ยินกันทุกคน

( ว่า? ) เสียงผู้ชายนุ่มทุ้มดังออกมาจากโทรศัพท์ของพ่อ

" สวัสดีครับ คุณคุณากร " คุณพ่อพูดยิ้มๆแล้วหันไปหาคุณหมอที่ตอนนี้มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย

( อะไรของแกวะ ไอ้คริส ) ออ ฉันลืมบอกว่าคุณพ่อของฉันชื่อคริส  ส่วนคุณแม่ชื่อเยลลี่ (^_^)

" เออๆ ตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลแกหว่ะ "

( หือ? มีคนที่ทำให้แกบาดเจ็บได้ด้วยหรอวะ เทพหว่ะ ) อีกฝ่ายบอกกวนๆ

" ไม่ใช่ฉันโว้ยยย! แฟนลูกฉันโดนยิงต่างหาก"
-///- เขิลอ่ะ

( อ้าว ยิปซีมีแฟนแล้วหรอ? แล้วอาการเป็นไงอ่ะ? )

" อือ ตอนนี้ยังไม่ฟื้น แต่ฉันขอห้องพักพิเศษห้องนึงดิ "

( แล้วแกจะมาขอทำไมวะ ก็เข้าไปเลยดิ
ที่โรง'บาลนั่นมีแต่คนโง่เท่านั้นแหล่ะที่ไม่รู้จักแก ) ประโยคนี้ฉันเหลือบไปมองที่คุณหมอนิดนึงก่อนจะสังเกตเห็นว่าหน้าซีดนิดๆ

" สงสัยจะมีคนโง่อยู่จริงๆหว่ะ " คุณพ่อบอกแล้วมองคุณหมอด้วยหางตา

( ใคร? )

" หมอที่รักษาแฟนยิปซี เค้าไม่ให้ฉันเข้าห้อง
VVIP "

( ฉันขอคุยกับหมอคนนั้นซิ ) คุณพ่อเดินเข้ามาใกล้คุณหมอแล้วยื่นโทรศัพท์ไปข้างหน้า

" ส..สวัสดีครับคุณคุณากร " คุณหมอกล่าวสวัสดี ในตาสั่น

( คุณชื่ออะไร? ) คุณคุณากรถามเสียงเข้ม

" ผมจารุพิชณ์ครับ "

( อือ คุณช่วยย้านคนไข้ไปที่ห้อง VVIP
ด้วยนะ อย่าทำอะไรเสียมารยาทหล่ะ )

" ครับ "

( อ้อ! ลืมบอกว่า ถึงคุณจะทำตัวเสียมารยาทผมก็ไม่ไล่คุณออกหรอกนะ...) คุณคุณากรเว้นระยะในการพูด

" ??? "

( เพราะคุณอาจจะตายแทนการโดนไล่ออกโดยฝีมือของไอ้คริสมัน ฮ่าๆๆๆๆๆ! ) คุณคุณากรบอกก่อนจะหัวเราะออกมาแต่มันทำให้คุณหมอหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม

( มีเรื่องแค่นี้ใช่ป่ะ ) ประโยคนี้คุณคุณากรหันมาพูดกับคุณพ่อ

" อือ แค่นี้แหล่ะ ขอบใจมากเพื่อน "

ติ๊ด

คุณพ่อขอบคุณแล้วกดวางสายไปก่อนจะหันมาส่งยิ้มร้ายให้คุณหมอ

ณ ห้อง VVIP

่ตอนนี้ทีไทม์ได้มาอยู่ที่ห้องพักพิเศษเรียบร้อยแล้ว ในห้องนี้มีทั้งโซฟา ทีวีจอแบนติดผนังจอยักษ์ ห้องครัว ห้องน้ำ เตียงนอนสำหรับคนที่มาเฝ้า และ...คนที่ฉันรัก..

ฉันเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆเตียงผู้ป่วยแล้วจับมือแกร่งมาวางไว้ที่แก้มของฉัน

" นายอย่าเป็นอะไรนะ...ฮึก " น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วจู่ๆก็ไหลออกมา

" เค้าจะต้องไม่เป็นไร เชื่อพ่อสิ " คุณพ่อให้กำลังใจ

" ....ค่ะ "

............................
.........

เวลา 23. 45 น.

ตอนนี้ทุกคนกลับไปหมดแล้วเหลือแต่ฉันที่นั่งข้างเตียงของทีไทม์ในท่ามกลางความมืดมิดในห้อง แต่คนตรงหน้าไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาเลย...โอ้ย! ไม่เอาน่ายิปซี! อย่าคิดอะไรไม่เป็นมงคลอย่างนั้นสิ! ไทม์ต้องปลอดภัยแน่นอน!

ฉันบอกตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท...

                                        To be continue....