"อืม..." ลุคลืมตาขึ้นแล้วบิดขี้เกียจ
"ตื่นแล้วหรอ" คริส ที่เล่นโทรศัพท์อยู่ทักขึ้น
"ฉันหลับไปนานมั้ยอ่ะ"
"3 ชั่วโมงมั้ง"
"ตอนนี้กี่โมงแล้ว"
"เที่ยง"
"เธอกินข้าวเที่ยงรึยัง"
"ยัง"
"รอฉันตื่นหรอ"
"อืม"พอเห็นคริสตอบ ลุคก็ดีใจ เด้งตัวออกจากเตียงนุ่มแล้วเดินเข้าไปหาคริส แล้วดึงโทรศัพท์ออกจากมือเธอ
"ลุค! จะทำhigh scoreได้อยู่แล้วอ่ะ นายเล่นอะไรของนายเนี่ย!" คริสบ่นแบบโมโห
"โกรธหรอ" ลุคพูดแล้วใช้มือช้อนหน้าเธอขึ้นมา แต่คริสก็สยัดหน้าหนี
"เออดิ!" เธอไม่พอใจมาก นั่งกอดอกไม่มองหน้าเขาลุคเลยเข้าไปอุ้มเธอ แล้วดันเข้ากับผนัง โดนใช้ขาเธอเกี่ยวเอวเขาไว้
"ลุค!" เธอดุเขาอีกครั้ง
"หึหึ.. รู้ป่ะเวลาเธอทำหน้าดุหน่ะ มันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด" ลุค
"แล้วไง" คริส"แต่มันน่ารักมาก" ลุคพูดทำเอาคริสหน้าแดงจนต้องฟุบหลบบนไหลเขา
"หายโกรธแล้วใช้ไหม" ลุคพูดข้างหูเธอ
"คิดว่าไงล่ะ" คริส
"งั้นก็หายแล้ว"
"อื้ม"
"แล้วก็ตอนนี้...ฉันหิวแล้ว อยากกินเธอเป็นมื้อเที่ยง"ลุคพูดเสร็จก็ดึงเธอให้นอนลงกับพื้น
"ลุค..." คริส
"อะไรหลอ!" ลุคพูดแล้วเอ้านิ้วจี้เอวเธอ จนคริสหัวเราะดิ้นพร่าน"5555 ลุค พะ พอแล้ว 555 " คริส
"555 โอเคๆ" ลุคตอนนี้พวกเขาอยู่ในระยะที่เรียกว่าประชิดเลยก็ได้ ดวงตาของทั้งสองจับจ้องกัน
ลุคกระตุกยิ้มมุมปากนิดหน่อย ก่อนจะค่อยก้มบรรจงจูบคริสแบบนุ่มนวล คริสก็ค่อยๆรับจูบที่แผ่วเบา แล้วเขาก็ค่อยๆลงน้ำหนักมาขึ้น จนคนตัวเล็กเผลอเคลิ้ม เอาขาไปเกี่ยวเอวอีกคนโดยไม่รู้ตัว"อยากได้ฉันขนาดนั้นเลยหลอ" ลุคถอนปากออกแล้วพูด
"นายเป็นของฉันตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้ว ลุค" คริสตอบ
BẠN ĐANG ĐỌC
Don't walk away [5sos] จบ.
Fanfiction"ยัยดื้อ!" "ไอ้คนโรคจิต!" ----------------- "นี่! รีบไปรีบกลับล่ะ" "อื้ม! รอก่อนนะ จะรีบกลับ" ----------------- "ลุค!ช่วยด้วย!" "หยุดนะ! จะพาเธอไปไหน!" ----------------- "ไม่!! ขอร้อง อย่าทำไรเขา" "ห้าม..ใคร..ยุ่ง..."