Aşk Kraliçesi

¤ 22.Bölüm ¤

Zeynep kafası karışık bir halde cevapladı memurun sorusunu.

"Emre ben yapamam!"

Gitmek için ayağa kalktı.

"Beni affet!"

Affetmeyeceğini biliyordu aslında.Ama yine de bir umuttu.Koşarak uzaklaştı.
Ardında kalbi yıkık,dökük bir adam bırakıp gitmişti...

Emre,Zeynep'e bakıyordu giderken.Oysa ki ne hayaller kurmuştu.

"Emre iyi misin kardeşim?"

Bulut da şaşkındı.Bu soruyu sordu Emre'ye.Cevabını biliyordu ama sormuştu.
Emre dakikalarca baktığı kapıdan gözünü ayırdı ve kalktı.Hiçkimsenin ne söylediği,ne sorduğu umurunda değildi.Kalktı ve yavaşça yürümeye başladı.
Sol gözünden akan yaşı silmedi bile.Normalde gözyaşını hep saklardı ama şu an dünya onun için durmuştu.
Salondan çıkıp arabasına bindi.Son hızla gitmeye başladı.Nereye gideceğini bilmiyordu.Sonradan aklına bir yer geldi.Yine son hızla devam etti yoluna.

Geldiği evin önünde durdu ve indi.Giydiği takım ıslaktı.O kadar gözyaşına kadar azdı aslında.Evin kapısına geldiğinde cebindeki anahtarı çıkardı ve eve girdi.Bu evi almıştı Zeynep'e.Burada çocuklarını büyütmek istiyordu.Yıllarını sevdiği kadınla geçirme hayalleri kurarken,şimdi olduğu duruma baktı.Kalktı ve yatak odasına girdi.Dolabı açtı.
Bir bölümünde kendi kıyafetleri vardı.Ama diğer bölüm boştu.Sadece bir şey vardı.Zeynep'in bir kazağı...

Bunu Zeynep'in evine girdiği gün gizlice almıştı.Kazağı eline aldı ve yere oturdu.Önce öpüp kokladı.Ama sonra aklına nikah geldi ve kazağı odanın diğer tarafına fırlattı.Sinirle ayağa kalktı ve aynanın karşısına geçti.Gözleri kızarmıştı,yanakları ıslaktı yine...

Bu haline dayanamadı ve yüzünün olduğu yere sert bir yumruk attı.Ayna paramparça olmuştu.Eli de kan içindeydi.
Ama siniri geçmemişti.
Aynanın alt kısmındaki çekmeceleri sırayla alıp yere fırlattı.Son çekmecesinden birşey düşmüştü.Bu...Bu Zeynep'in günlüğüydü.Emre bunu bulmuştu ve aylardır saklıyordu.Sonra Zeynep'e göstermek için buraya koymuştu.Yine yere oturdu ve ilk sayfayı açtı.'Merhaba günlük' ile başlayan ilk sayfayı okumaya başladı.

"Merhaba günlük!

Bugün uyandığımda yanımda o çok istediğim bebek vardı.Annem almış ve bana sürpriz yapmış.Elime aldım ve bahçeye girdim.Bebeğime burayı gezdirmek istemiştim.
Bahçeye girer girmez onu gördüm.Benim prensimi...
"Emre abi!" Dedim heyecanla.
Bana döndü ve elimdeki bebeğime baktı."Bak bunu bana annem almış." Diyerek bebeği ona gösterdim.Ama o bebeğimi kırdı.Ben ağlamaya başladım.Beni susturmaya çalıştı ama olmadı.Sonra Sevgi teyze duydu ve yanımıza geldi.
Olanları anladı ve Emre abinin bana yeni bir bebek alması gerektiğini söyledi.Yarın gidip alacak.Ama onu bir görseydin keşke günlüğüm.Onun o gözlerini çok seviyorum.Ve inanıyorum,o da beni sevecek!"

Günlüğü kapatıp,kalbine bastırdı.

"Ben sevdim,sen gittin..."

Elindeki günlüğü yatağın üzerine koyup üzerini değiştirdi.Takım elbisesini bir poşete doldurdu ve mutfaktaki çöp kutusuna attı.'Artık yeni hayatım ve ben varız.' Dedi ve derin bir nefes aldı.Dışarı çıktı ve arabasına binip bir bara doğru yol aldı.Çünkü ona göre ancak içerse acısı dinerdi.

Emre kadar şaşkın olan Yeliz ve Bulut vardı.Bulut hemde sinirliydi.

"Bu çocuk işimi Yeliz?Oyun mu oynuyor bu kız?"