Shattered Heart

Chapter 13

Kapit

I haven't seen Simo after he left the garden. I don't even know if he would come back here pero sa tingin ko ay hindi na. Why would he go back here if all of a sudden I, maybe hurt his ego. I wonder where did he go? Ni hindi pa siya nakakapananghalian. I am worried, alright? If that's what you want to hear from me. That was my mistake after all.

Abot-abot ang gutom ko kanina ngunit ngayon naman ay nawalan naman ako ng gana. Hindi ko nagalaw ang pagkaing ibinigay niya. After what happened a while ago is very strange. I just found out that Ley isn't a housekeeping attendant nor a tour guide. He is the son of Governor de Vega! A freaking son of a politician!

Napasinghap ako ng malaman iyon. Siyempre ay nagulat ako, why would he go here and help them clean the house if he has the money and everything? Very strange to my sight. Even him, very strange.

Ley and Simo knew each other before,  not that I want Simo to tell me everything about his life. It's just that... Nevermind.

Nagbakasakali akong baka bumalik siya rito ngunit ni anino niya ay hindi lumitaw. Thinking of that thought makes my heart skip a bit. Masakit. You know how much I wanted him to feel special, and here we are right now.

I independently wipe negativities as I scattered my sight. I'm still searching for his presence. Pinilig ko ang aking ulo at isinantabi ang lahat ng mga naiisip.

Nang mailigpit na ang mga pinagkainan ay saka lamang ako tumayo upang ayusin ang aking damit. Pinasadahan ko din ng haplos ang aking nakabraid na buhok to check if it's still in the same form. Even my necklace... and my earrings.

Napatingin ako sa mga kasamahan kong kumain at ngayon ay nagliligpit nadin ng mga nagamit. Bawat isa ay may dalang basket, ako ay wala. Tanging ang natitira na lamang dito ay ang ratan na banig na siyang pinag-upuan ko kani-kanina lang. Itiniklop ko ito ng apat na beses hanggang sa lumiit ang sukat nito.

The ratan was one of the product here in Isabela. Galing pa ito sa Cauayan City, ang kilala ng plantasyon ng bamboo trees. Besides, our product here is corals and shells as we are in the refreshing spot of the beaches.

I gave three-fourth of my strength just to fold the ratan. Mabigat. Ang laki at bigat nito ay halos kalahati na ng aking timbang. Halos matumba na ako ng pinuwersa kong buhatin. Buti nalang at nabalanse ko din ang aking sarili.

Dahan-dahan kong iniangat ito upang mabuhat, payakap ang ginawa ko upang mas madali. Ngunit patuloy lang ito sa pagdulas sa aking mga kamay. I patiently carried that thing kahit na nakakangawit, no joke, sobrang bigat talaga.

Nagpatuloy ako sa paglalakad at minsan ay humihinto upang iayos ang dumudulas na banig sa aking kamay. Basa na ng pawis ang aking noo, ang bawat patak nito ay sumasabog sa aking mukha kaya minsan ay nakikiliti ako.

Isang tikhim ang umagaw ng atensyon ko ngunit hindi ko nilingon ang taong iyon. I don't know if there's a humor or piercing eyes will met mine if I took a glance at him. I maintained my focus straightly na parang walang narinig na kahit na ano.

I smiled. Not that, I teased his patience but the thought that he is now here walking next to me is a very good idea.

"That's too heavy for you to carry, Kersten." Matigas na ingles niya.

"So what? Hindi naman ikaw ang nahihirapan. Ako naman." Mapait na sambit ko.

Narinig ko ang isang malakas na buntong hininga niya dahilan ng pagngiwi ko.

"Mas nahihirapan ako kung nakikita kong nahihirapan ka... Ako na ang magbubuhat niyan dahil mabigat." I sense no humor in his tone. Hindi ko na napigilan ang aking sarili at tumingin na ako sa kanya.