Kerem Zatsan
Yatakta uzanırken etrafıma bakındım ama Sıla yoktu
"Sıla"
"..."
"Sılaa"
Yine ses yoktu belki aşağıdadır diye düşünüp yüzümü yıkayıp pantolonumu giydim ve seri adımlarla aşağı indim masa hazırdı ama ortada hiç kimse yoktu bir kaç kere seslendim bakan yoktu daha sonra Emreyi merdivenlerde gördüm
"Yonca!!"
Kemerini takarken bağırıyordu
"Yoncaaaa!!!"
"Bağırma yoklar bende Sılaya baktım yoktu"
"Neredeler ki"
"Bilmiyorum birazdan gelirler herhalde-"
"Ecemm!"
Bu sefer bağcıklarını bağlayan Yakup göründü öfkeden gözlerinin rengi değişmişti
"Eceeeeem!!!"
"Boşuna kendini yırtma yoklar "
"Ne demek yoklar"
"Sabah uyandığımda Sıla yanımda yoktu aşağı indim burada da göremedim"
"Yoncada yok"
"Ve siz rahat rahat duruyorsunuz"
"Ne yapalım"
"Valla seni bilmem ama Emre ben gidip onların ariycam arıycam"
"Boşuna sinirleniyon birazdan gelirler "
"Ben gidiyorum"
Dedi ve kapıya yöneldi tam açacakken sırasıyla Yonca Sıla ve Ecem içeri girdi Ecemin yüzü kireç gibiydi Yakupa korkuyla bakıyordu
"Nerdesin sen"
"B-ben"
"Sen bi annesin bilmem farkında mısın!!!"
"Kuzen sakin"
"Karışmayın... Sabahtan beri ikiside susmuyo ama Ecem hanımın ruhu duymuyo!!"
"Yakup ben..."
"Sana bi soru sordum nerdeydin?!!!"
Sesinin tonundan dolayı bütün aile başımıza toplandı
"Yakup oğlum noldu"
"Gelinin sorumluluklarını unutmuş onu hatırlatıyorum baba"
"Bi sakin ol oğlum"
"Yakup biz Sıla yengem ve Yoncayla markete gittik-"
"O kadar çalışan varken sizin üzerinize vazifemiydi!?"
"Yakup-"
"Sus ve odaya çık"
Öfke patlaması yaşamıştı haklıydı iki çocuk annesinin bunu yapması doğru değil
"Bizde çayları dolduralım Yonca hadi"
Dedi Sıla ve mutfağa geçtiler birşeyler sakladıkları zaman genelde üçü aynı yerde oluyorlardı ama Yakup Ecemi götürünce ikisi gitti bu sefer kurtulamazlar ama
"Kerem oğlum gel hadi masaya"
"Tamam baba geldim"
Bende diğer herkes gibi masadaki yerimi aldım...
Yakup Zatsan
Ecemle karşı karşıyayız ama o benim yüzüme bakmayıp elleriyle ilgileniyordu
