Herkes bi telaş içindeydi Ecem i merak ediyordu ben ise uzun hastane holünde öylece dikilmiş olanları izliyordum
"Doktora bi sorun "
Diye sinirle bağırdı babam emre ve kerem hemen harekete geçti
Kerem bana çok sinirli bakıyordu Ecemi taşımama bile izin vermedi
"Yakup sen iyi misin"
Sıla bana endişeli gözlerle bakıyordu bende sadece bakmakla yetindim
"Bak o iyi olcak tamam mı ona da bebeğinize de bişey olmayacak bana inan"
Gözümden bi damla yaş döküldü
"Sen güçlü ol hem Ecem ordan çıkınca çok eziyet etcek sana çok kızgın canını yaktın hem o merak etmekte haklıydı sen onun kocasısın tabi sorcam ne işin olduğunu"
Zorluyordum ama konuşamıyordum
"Bebeğiniz de iyi olcak Yakup lutfen susma konuş Ecem iyi olcak doktorlar var yanında"
Başımı iki yana salladım öfkeliydim Ecem resmen yanımda gözümün içine baka baka Eymeni seviyordu ve bana seni seviyorum diye yalan söylüyor du
"Yakup o seni seviyor bırakmaz"
"Bana kızgın"
Dedim ve sıkmakta olduğum elimle duvara sert bi yumruk indirmeye başladım ihanete uğramıştım
"Yakup yapma lütfen"
"Yakup kes şunu senin karın içerde yatıyo kendini topla"
Kükrer bi sesle bağırdım ve son bi yumruk attım daha sonra başımı duvara yasladım bunu bana nasıl yapar...
"Amca"
"Emre noldu ne dediler"
"Amca..."
"Bebeği kaybettik"
Dedi kerem başı aşağıda ellerini iki yanda yumruk haline getirmiş bi halde
"Ne?"
Babam ayağa kalktı ve keremin yanına gitti ve önüne dikildi omuzları düşmüştü
"Gelinim nasıl"
"Uyutuyorlar amca"
Babam başını ellerinin arasına aldı ve
"Biz ona nasıl diycez bunu"
"Üzülecegini sanmıyorum... Ne de olsa sevdiği adamdan olan bi bebek değil"
Babam öfkeyle bana döndü
"Sana fikrini soran olmadı... git Yakup yeterince kıza mahcup ediyorsun beni... Git"
Sertçe yutkundum ve yüzüme sahte bi tebessüm yerleştirip
"Peki gideyim sende oğluna ihanet eden kızı nasıl mutlu edeceğini ona nasıl unutturacağını düşün"
Arkamı dönüp seri adımlarla asansör kullanmadan aşağı indim orda bi saniye daha kalamazdım.
SILA ZATSAN
Ecemin odasına girmiştik ve uyanmasını bekliyorduk
Yakupun gitmesi iyi mi oldu kötü mü oldu inanın bilmiyorum Eceme iyi gelecek kişi oydu onun da Ecemin de acısı aynıydı saçma inatlaşmasalardı şimdi hayatta olacaktı -
Dikkatimi elimin icinde hareket eden el oldu Eceme döndüm gözleri kapalıydı ama ağlıyordu ve birşeyler mırıldanıyordu
"Yakup...gitme... Yalandı seni seviyorum"
"Ecem uyan hadi"
Hala başını sallayarak söylediklerini tekrarlıyordu
"Yalandı bitsin diye söyledim ikimiz de zarar görüyorduk Yakup"
"Ecem kendine gel uyan artık"
Kerem Ecemin yüzü avuçlarının içine aldı ve hafif hareket ettirdi ...
Ecemin gözleri hafif açıldı yavaşça etrafı süzdü
"Abi"
"İyimisin abicim"
Başını salladı keremde gözünde ki yaşları sildi ve ellerini yavaşça çekti Ecem bu sefer onun elini tutup
"Abi Yakup... O nerde"
"O... Onu gönderdim eve "
"Neden"
Kerem bana baktı ve başını hafif salladı
"Ecem hayatım beni dinler misin"
"Yenge Yakup a anlatmalıyım öfkeden öyle dedim... Ben onu seviyorum o kesin bana çok kızdı... gitmem lazım kendimi affetmem lazım"
"Sakin ol Ecem sen..."
Bakışlarını bana çevirdi
"Ecem sen. "
"Ben"
"Düşük yaptın "
Gözlerini açarak baktı ve
"Ne?"
Diye sordu
"Ecem bak sakin ol tamam mı?"
"Nasıl sakin olayım Yonca o benimdi"
Çıldırmış gibiydi
"N-nasil oldu Sıla daha beş dakika önce benleydi o noldu bi anda?"
"Yere düştüğünde-"
"Yakup- Yakupun yüzünden hepsi onun yüzünden"
Diye bağırdı ve kolundaki serumu çıkarmaya çalıştı kerem kollarından tuttu
"Ecem kendine gel iki çocuğun senle... Bu yönden düşün"
