Η συνάντηση/the meeting2

Ε Β Δ Ο Μ Η Ν Τ Α Ε Ν Ν Ι Α (79)

Α Μ Ι

Με το που μπώ στο σαλόνι, δεν χανω αλλο χρονο και πέφτω πάνω στον μεγάλο καναπέ. Νομιζω είναι το ωραιότερο μέρος του διαμερίσματος.

"Φάε κάτι" φέρνει η Σάι ένα δίσκο γεμάτο με καθαρισμένα φρούτα.

"Ευχαριστω" χαμογελάω. Πραγματικά αυτη την στιγμή χρειάζομαι ενέργεια.

"Λοιπόν πες μας τι συνέβη; Σε ακούσαμε πολύ ταραγμένη στο τηλέφωνο και δεν θέλαμε να ρωτήσουμε" κάθεται δίπλα μου ο Νάιαλλ και περνάει το χέρι του στους ώμους μου.

"Η Σάι; Δεν θα μπορέσω με τίποτα να τα πώ δεύτερη φορα" σταθεροποιω την φωνή μου.

"Έχει πάει μέσα να κοιμήσει την μικρή. Έρχεται τωρα" λέει ο Νάιαλλ

Δικιο είχε. Μέσα σε 2 λεπτά είχε έρθει.

"Τι έγινε γλυκιά μου, πες μας" κάθεται στον καναπέ και πλέον είμαι έτοιμη να τους τα πω όλα.

"Εδώ και καιρό ο Ζέιν έβγαινε με έναν... παλιό μου.. οχι φίλο. Τελος πάντων με κάποιον που γνώριζα αλλα δεν ήθελα να γνωρίζω. Έβλεπα οτι τον άλλαζε.. δεν ήταν ο Ζέιν μου. Έπινε, ξενυχτούσε, είχε να πατήσει στην σχολή δεν ξέρω και εγω πόσο.. Εκτός απο αυτό, εχθες έμαθα 3 πράγματα.
Πρώτον ο Ζέιν διατηρούσε κρυφό δεσμό με την κοπέλα του Τζόρτζ. Μπήκανε μεσα στο σπιτι, ενώ φιλιοντουσαν παθιασμένα. Απο την ίδια έμαθα οτι είχε γινει άλλη μια φορα. Δεύτερον, έφυγα απο το σπιτι.. δεν ξέρω καν τι έχω πάρει, πάνω στον πανικό μου άφησα εκεί τα τεστ." Μόλις συνιδητοποιω. Όχι γαμωτο. Οχι.

"Ποια τέστ Άμι;"
"Τα έκανες; Τι έγινε κορίτσι μου;"
Λένε ταυτόχρονος ο Νάιαλλ και η Σαγιέν

"Νάιαλλ είχα μερικές υποψίες οτι μπορουςα να είμαι έγκυος, οι οποίες βασίζονταν πάνω σε ζαλάδες αδιαθεσιες και λοιπα. "
"Και Σάι ναι τα έκανα. 3 έφερε η Ντονίγια για να είμαστε σίγουροι. Και ναι λοιπόν. Είμαι έγκυος" τα δάκρυα που δεν ξέρω και εγω απο πότε μαζεύονταν, κυλούν επιτέλους.

"Δεν το πιστευω" αναφωνεί ο Νάιαλλ ενώ η Σαγιέν έρχετε με φόρα επάνω μου για να με αγκαλιάσει.

"Συγχαρητήρια Άμι μου" μιλάει σιγανά επειδη κοιμάται η κόρη της.

"Ξέρω, δεν είναι η ώρα να ρωτήσω μα πρέπει. Πες μου, σε παρακαλώ, τι είχε συμβεί με τον Τζόρτζ"

Πρώτη φορά βλέπω έτσι τον αδερφό μου, ήρεμο.
Όχι όμως ηρεμία με την καλή έννοια. Αλλα με την έννοια του παγώματος.
Το να μιλήσω στον Τζόρτζ παρέμενε για καιρό εφιάλτης. Τον οποίο δεν θέλω καν να σκεφτομαι. Αλλα ξέρω πως πρέπει. Και τωρα αυτο το πρέπει, παίρνει μορφή,πιο συγκεκριμένα, την μορφή του αδελφού μου.