Η συνάντηση/the meeting2

Ε Ξ Η Ν Τ Α Ε Ν Α (61)

Σε όλο τον δρόμο του γυρισμό απο το Χίθοου μέχρι την Οξφόρδη σκεφτόμουν την αυριανή μέρα. Σκέφτηκα πως όλα θα είναι ενταξει.

Το μόνο που με αγχώνει είναι οτι φτάσαμε εδώ βραδύ, και το ακριβως επόμενο πρωί είναι η 'τελετή έναρξης'.
Πράγμα το οποίο σημαινει οτι δεν έχω χρόνο μα προγραματησω, να ετοιμάστω και να κοιμηθώ καλά.

Δεν ξέρω πραγματικά τι με έχει πιάσει.. Ποτέ δεν αγχώθηκα για κάτι, ήμουν πάντα αυτό που λέμε 'χειμα'. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι η πρώτη μέρα των σπουδών μου, και.. Έχω ένα κακό προαίσθημα.

"Ει.." Με σκουντάει ο Ζέιν, ενώ σβήνει την μηχανή του αυτοκινήτου μας.

Φτάσαμε σπίτι.

"Ξύπνια είμαι" μουγγρίζω και κατεβάζω τα πόδια μου απο το κάθισμα του συνοδηγού

"Πραγματικα δεν νομίζω να κοιμηθείς τώρα, με τόσο ύπνο που έχεις ρίξει στο αεροπλάνο και στο αυτοκίνητο. Ελπίζω μόνο να μην βρικολακιάσεις" γουρλώνει τα μάτια του και με κοιτάει.

"Δεν σου υπόσχομαι τίποτα" απαντάω ενώ γελάμε και οι δύο με το σαχλό του αστείο.

Ο Ζέιν κατεβαίνει απο το αυτοκίνητο, και εγώ τον ακολουθώ αφού φορέσω τα παπούτσια μου. Παίρνει την βαλίτσα απο το πόρτ παγκάζ και μπαίνουμε μέσα στο σπίτι.

"Πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο και θα την τακτοποιήσω" του φωνάζω

"Τι θα έλεγες να παράγγελναμε μια πίτσα, και μετά να πάμε πάνω να την φάμε;" Τυλίγει τα χέρια του στην μέση μου

"Λέω οτι είναι καλή ιδέα να παραγγείλουμε μια πίτσα. Μόνο αυτη. Πάρε λοιπόν, και εγώ πάω να φτιάξω την βαλίτσα" γυρνώ το πρόσωπο μου να τον κοιτάξω, με όση ικανότητα έχω, και αφού ξεμπλεχτω απο τα χέρια του του δίνω ένα φιλί στον λαιμό.

Ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες, και αφου περνάω την κρεβατοκάμαρα μπαίνω στο δωμάτιο της ντουλάπας. Είμαι κάτι παραπάνω απο ευγνώμων που έχουμε τόσο μεγάλο σπιτι. Οι οικονομίες μιας ζωής έπιασαν τόπο. Και απο τις δύο πλευρές.

Αφου βάλω σχεδόν τα περισσότερα ρούχα στα άπλυτα, και βάλω την βαλίτσα στην θέση της, αλλάξω τα ρούχα μου σε ένα φαρδύ t-shirt και ένα φαρδύ σόρτς. Πάντα μου άρεσε να είμαι άνετη στο σπίτι.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες βλέπω τον Ζέιν, να κάθεται στον καναπέ και να βλέπει τηλεόραση, έχοντας μπροστά του το κουτί με την πίστα μας.